ناله نیلاب
ناله نیلاب (1)
ایا نسیم بهــــــــــــــاران وخا مه و د فتر
به
پنجشــــــــــــــــــــــیر جوانم پیام من را بر
به دره ای که نیابی به دامنـــــــــــش جز سنگ
به
خطـــــــــــــــه ای که برآید زسنگ آن گوهر
به دره ای که کشـــــــــــد صخره های سبز آن
مبارزان وطن را
چـــــــــــــــــــو دوستان دربر
به دره ای که به دامان هــــــــــــر گذرگه آن
فتاده است
هـــــــــــزاران هزار اسکند ر (2)
به خطــــــــــه ای که به هر قله ء سر افرازش
میان جوی وجر
ودرمیـــــــــــــــــان هر سنگر
چــــــــــــو شیر خفته جوانی و میکند غرش
ز زخم تیر تب آلود
هء ستـــــــــــــــــــمگستر
به آن دیار که اشرافیان وســــــــــــــــردار ان
مکیده
خـــــــــــــــــــون دل ما دران شیر نر
به آن دیار که پور ستمـــــــــــــــکش دهقا ن
نه چیده از گل
وگلزار خـــــــــــویش برگ وبر
به گنج گوهر وکـــــــــــــــوهی که میشود فردا
جوانه های امید
ش جـــــــــــــــوان و نام آور
به ان دیار که امـــــــــواج مست وسرکش
آن سبکسران
فـــــــــــــــــرومایه را بکوبد سر
به بر پیام رهایی مردمـــــــــــــــــــان و ملل
امید
روشن آ هنـــــــگداز وآهـــــــــــــــنگر
به مردمی که فروزد به کــــــــــــوره ها آتش
به کف
چـــــــــــــــو موم کند آهن قضاء وقدر
به مردمی که بنای نو وکــــــــــــــهن سازد
بلند وپست ونکو
وخــــــــــــــــراب وزیر وزبر
به نیروی ای که کند شهـــــر وده وپیروجوان بهم
چو تیر
وکمـــــــــان و بهم چو شیر وشکر
به نوبهار نباشد گلـــــــــــــــــی که هد یه کنم
به جشن گور
کنــــــــــــان جهان سیم وزر (3)
به بر شگوفه ء امید مـــــــــــــــــردم دنیا
که روز گار
وبهـــــــــــــــــــــــار مرا کند ازهر
به بر سلام مرا از سلــــــــــــــــــول زنــدانم
به بر زشعر
خلـــــــــیلی " عبیر " و" نیلوفر"
زشــــــــــــــــعر ناب وبلندی که جان نوبخشد
به پنجشیر حزینم
،مهین سخـــــــــــــــن پرور
به بر به مادر پیــــــــــــری سلام وحرمت من
که دارد از غم
دلـــــــــــــــبند خویش ،دیدهء تر
به آن درخت گشن بیخ ما بگـــــــــــــــو پیغام
که زخم باشد ش
ازخصــــــــــــــم پیر در پیکر
به بر به ما در فــــــــــردا پیام دنـــــــــیا را
که رزم
وکار کند با برادر وخــــــــــــــــــــواهر
رود به جبههء آزاده گــــــــــــــــان درهء ما
به زیر کرتهء
آبی ولا له گون چـــــــــــــــــــادر
بویژه پند مرا باز گو به فــــــــــــرزندم ( 4)
که گشته دور ز
مهـــــــــــــــــــر پدر و از مادر
بگو بخوان زشهــــــنامه قصــــــهء سهراب
که فکر نو فتد
وشـــــــــــــــــــــور نو ترا بهتر
من وتو گوهر یک خاک وسنــــــگ ودریاییم
زاصل وریشه ء سبز
بلـــــــوط "کوه کر "(5)
مپیچ در دل گــــــــــردابها ، چو خار وخس
شهاب باش شنـــاور
ورهـــــــــــــــــــــنما اختر
خروش خســـــــــته دلان زمانه را بشـــــــنو
زبرگ سبز
بهـــــــــــــــــــــاران ولالهء احمــر
به "آر زوی " (6) بلنـــــــدم رسان مردم را
بجوی بحر بزرگ
وجهـــــــــــــــــــان پهنــاور
نهنگ باش ،به دریای بیــــــــــــکران زمان
نه اشـتری که
،شـــــــــوی باز بسـته درپی خر
نه همـــــــــــــــــچو من که بدام سیاست
دنیا شوی اسیر وبه
کنـــــــــــجی فتاده چون اخـگر
بگــــــــو بوارث پیــــــــکارهای با طل وحق
به اوکه پاک بود
از فـــــــــــــــساد واز مـنکر
بگو مشو زپیام جهـــــــــــــــــــان ما غا فل
مران دگر
،سخـــــــــن از گیرودار وتیغ وسپر
وای نسیم بهاران ســــــــــــــــــلام گـرم مرا
به بربه قلهء
(7) "شمشاد" وکوه"سپین غر"
به مردمی که ستم دیده وشــــــــــــده تحقیر
ز پیچ و مهرهء
پنـــــــــــــــــجابیان پیشاور
به بر پیام " انجمن " (8) و تاجکان آزادش
ز آشــــــــــــیان
عقـــــــــــــا بان آسما نی فر
به پیشگاه خلیلی و "افتخـــــــــــــار قرن "
به کوی شاعر
بیمرگ وعـــــــــــــــارف کشور
بگو نشسته مباد آفتاب ملــــــــــــک سخن
مگر به دامن "
پامـــــــــیر ودرهء "آجر" (9-)
بگو نســــــــــوخت سنایی و خام وپختهء او
مگر به غزنه
آتشـــــــــــــگرفته ومجـــــــــــمر
بگو به خســــــرو نظم دری که روی متاب
زمهر دره ء
"یمـــــــگان" وشاه بی افسر(10)
بگو که" درهء شیران "نفـــــــس کشد آزاد
اگر که قرص جـــــــوین
را کند به آبش تر (11)
وطن نمرد ونمــــــــــــیرد زمرگ وقربانی
هرآنکه
خــــــــــــار به کارد درو کــــــند نشتر
کسیکه کشت به ده ودیار ما انگشت (2 1)
نه
چـــــــــــــــــــید برگ گل ولاله ء مگر آذ ر
سپاه رنجبران وسپاه گنــــــــــــــــجبران
اگرکه کرد جهان
را بخاک وخــــــــــــون اندر
اگر زشرق نو وباخــــــــــتر بلا یی خاست
بسوخت
میـــــــــــــــــــهن آباد ما وخشک وتر
فروغ خاور خونین مگر نشد خامـــــــــوش
زتند پیچ زمان وز
غــــــــــــــــــــــــــرش تند ر
اگر لوای رهایی زشانه ها نه فــــــــــــــتاد
دلیل
رفــــــــــعت آن در نــــــــــــــــبرد ما بشمر
دریغ ودرد به غربت فتاده ای خــــــــاموش
بیا به بام جهـــان
وبه " آشیانه ء خور"(13)
بخیز شاعـــــــــــــر شاه وگدای د ریا د ل
سرود صلح
بخــــــــــــــــــــــوان وترانهء باور
بخیز کج منشین ای سخــــــــــــــنور ملت
به خامه راست بزن در
دل عــــــــــــــد و خنجر
عدو نشـــــــــاندهت راه سازش وسوزش
زمانه ساز
مبـــــــــــــــــــاش وزمانه ساز د گر
بیا به کشـــــــــــــــور آوا ره گان آتشدل
به بین
معـــــــــــــجزه ء مشت خاک وخاکستر
به بین حال هرات بغم نشســـــته ء خویش
زاوج " تخت صفر " تابه
گنبــــد اخضر (14)
غروب غرب اگر تیــــــــره وغم انگیز است
طلـــــــــــــــــــــــوع فجر نگر از کرانه ء خاور
نگر قیامت " ریگ روان "(15) کوهستان
نگر جما ل " خـــــــــراسان
" خویشتن خوشتر
نگربه کوه ودیار " زمرد خونین " (16)
بخــــــــــــــــــوان
فسانهء رزم دلاوران ، از بر
نوا و ناله ء " نیلاب " نقــره گون بشنو
به پای
گنـــــــــــــــــــج زمرد فتاده چون اژد ر
امید بخش به کشتی شکـــــسته گان جهان
فگـــــــــــــــــن به
ساحل مقصود خویشتن لنگر
نشد نهان اگر ماه ومهــــــــــــر روشن ما
به زیر ابر سیاه
جـــــــــــــــــــــــهان یغــــما گر
زمین سبز وسپهــــــــــر کبود ولاله سرخ
کشـــــــــــــــــــیده است به باغ وبهار ما لشکر
توهم به شانه فگن کوچ وبار خـــویش بیا
بسوی " لانه
شیــــــــــــــــران " ودره های کنر
ز اوج خیبر و شمشاد نازنیــــــــن وطن
بکن به ده ودیار
عــــــــــــــــــزیز خویش نظر
بیا به کابل ودامان لاله گــــــــــــــون آن
که دارد از خرد
وخــــــــــــــــــــامه وزبان زیور
بیا که سید تبعیدیان ، جـــــــــــما ل الدین
به
پیشــــــــــــــــــــــــــواز تو آید به درهء خیبر
گلاب ولاله ء بلخ گزین وشـــــــهر هری
وخــــــــــــــــوشهء
گــــــــــل نارنج را کند پر پر
بیا که نای ( 17) ونیستان مولوی خواند
ترا به کلبه
وکــــــــــــانون (18) خویشتن آخر
بیاد قونیه وبلخ او چـــــــــــــکامه سرا
به
حــــــــــــــــــــیدری وجودی و واصـــف باختر
به واصـــــــــفی که ترا یار جاودان باشد
بریز باده ء ناب
سخـــــــــــــــــــــــــــــن ته ساغر
به تاجکان جهان شـــــــــعر جاودانی گو
به جـــــــــــویبار
کـــــــــــــــــهن آ برفته باز آور
بیا به سنگـــــــــر آزاده گان " آبله پا "
دیار خویش به
چشـــــــــــــــــــــــــمان باز تر بنگر
اگرکه سخت نهانم به گــــــوشه ء زندان
گرفته
خــــــــــــــــــــــــشم وخروشم جهان را دربر
سرود فتــــــح ورهایی خلق ،زمزمه کن
بگـــــــــــــــــــــــــــوش باغ وبهار وبلوط بوم وبر
بگوش قفل ودر و دام ودانه ء صـــــیاد
بگوش بندیی
بیـــــــــــــــــــــــمار وپیر وکور وکر
بگوش فاتح هـــــــــــــند وکش کبیر ما
به
تـــــــــــــــــــــــوده های پلنگینه پوش وفرمانبر
که پاره پاره کنم هرچه بند وزنجیر است
زدست وپا وروم سوی
مـــــــــــــــــــــــــردم ومنبر
بسوی داس بدستان وعاشقان وطن
که بوده اند مرا دوستان و همسنگر
شاعر:دستگیر پنجشیری
11ثور
1370 خورشیدی
بلاک
اول زندان پلچرخی
