انرژی برق به عنوان ابزاری برای پیشبرد جنگ
انرژی برق به عنوان ابزاری برای پیشبرد جنگ
/1.11.2013دیمتری ویرختوروف، تحلیلگر مسائل اسیایی مرکزی. .
افغانستان در سال ۲۰۱۲ سالروز مهمی را برگزار کرد: ۱۰۰ ساله گیی برق آوردن به کشور که برای نخستین بار با آغاز فعالیت نیروگاه برق آبی جبل السر...اج در سال ۱۹۱۲ اتفاق افتاده بود. در این صد سال افغانستان کماکان به کشوری عقب مانده از لحاظ تامین نیازمندی‌هایش به برق باقی ماند. نظر به آماری که به کثرت در مطبوعات غربی نقل می شود، نرخ تامین بررق (یعنی نرخ وجود برق در هر خانه) حدود ۱۰٪ است، هرچند مشاور ارشد رییس جمهور در امور معادن و برق، آقای عبدالرحمان اشرف آمار متفاوتی ارایه می کند. به گفته‌ی او حدود ۶۵۰ هزار خانه و یا ۳٪ کل نفوس افغانستان از نیروی برق برخوردارند. هر افغان به این ترتیب ۲۵ کیلوات وات ساعت برق در سال مصرف می کند. سطح تامین برق در افغانستان در دنیا از نازلترین هاست و این امر توسعه ی صنعتی را ناممکن ساخته است.
در مقایسه با پایان سال دهه‌ی ۷۰ که ظرفیت تولید برق نیروگاه های موجود ۹۰۷.۵ میگاوات بود، در سال ۲۰۰۵ نظر به آمار وزارت انرژی و منابع آبی افغانستان این ظرفیت تا ۳۷۳ میگاوات برق کاهش یافته است و از آن جمله فقط ۲۷۶ میگاوات ساعت برق (به شمول تولید نیروگاه های کوچک) این ظرفیت بالقوه به ظرفیت بالفعل تبدیل شده است. نظر به این آمار تقریبی، جنگ، دو سوم ظرفیت تولید برق نیروگاه ها را درین کشور از بین برده است. نظر به محاسبه های همان وزارت برای این که هر افغان امکان دسترسی به ۴۰۰ کیلووات ساعت برق را در سال داشته باشد(این رقم یک چارم میانگین مصرف برق در امور روزمره و در خانه در سطح دنیا است)، این کشور نیازمند تاسیسات با ظرفیت تولیدی ۲۶۴۲ میگاوات ساعت برق است، یعنی ده بار بیشتر از آن‌چه در زمان تدوین آن گزارش در این کشور تولید می شد. پس از آن، شرکت برق افغانستان (برشنا) این برنامه ها را با این تخمین که در سال ۲۰۲۰ باید ۳۰۰۰ میگاوات برق دایم تولید شود، حمایت کرد. نهادهای گوناگون امریکایی، از آن میان در قدم اول آژانس توسعه‌ی بین المللی امریکا، فهرست کاملی از اقدامات را در عرصه ی رشد نیروی برق در افغانستان روی دست گرفت. موارد زیر شامل این برنامه ها بودند: اعمار ۱۲ نیروگاه برقی جدید، عمدتاً نیروگاه های برق آبی، تقویت لین های موجود انتقال برق و ساختن لین انتقال برق ۵۰۰ کیلووات در مسیر آقینه-جوزجان- مزار شریف-کابل-غزنی- قندهار)، اعمار ۶۱ نیروگاه کمکی (سب استیشن) از ۱۱۰ تا ۵۰۰ کیلووات. احتمالاً مهمترین پروژه در زمینه تولید نیروی برقی همانا ساختن لین انتقال برق ۵۰۰ کیلووات پل خمری-کابل-قندهار، نیروگاه برق آبی کجکی با شاخه فرعی به سمت خوست است. همچنان ساختمان لین انتقال برق فوق العاده نیرومند با معیارهای افغانستانCASA-1000 از طریق شمال و شرق که برای انتقال انرژی برق از تاجیکستان و پاکستان در نظر گرفته شده است.
در فهرستی که آژانس امریکایی توسعه بین المللی ارایه می کند، پروژه های زیر آمده اند:
نیروگاه تولید برق حرارتی کابل- ۴۴ میگاوات،
نیروگاه تولید برق حرارتی شبرغان (به وسیله‌ی گاز)- ۱۰۰ میگاوات،
نیروگاه تولید برق آبی باغ دره- ۳۶۰ میگاوات،
نیروگاه تولید برق کجکی-۲- ۱۰۰ میگاوات،
نیروگاه ها کوچک برق آبی و آفتابی در کل-۲۱ میگاوات،
۲۵ نیروگاه تولید برق دیزلی- ظرفیت تولیدشان ذکر نشده است.
در کل، این برنامه افغانستان را قادر به تولید ۶۲۵ میگاوات برق می سازد و اگر ظرفیت احتمالی تولید برق دیزلی را هم اضافه کنیم، این رقم به ۶۵۰ میگاوات می رسد.
علاوه براین، قرار اظهارات عبدالرحمان اشرف، در چارچوب برنامه‌ی ملی صلح در نظر بود که ۳۱۱۱ نیروگاه کوچک دیزلی و ۵۸۸ نیروگاه کوچک آبی با ظرفیت مجموعی ۲۰-۳۰ میگاوات برق ساخته شود. در این برنامه نقص عمده‌یی مشهود بود. این برنامه افغانستان را به برق وارداتی وابسته می کرد. این برنامه ها به هیچ روی دربرگیرنده‌ی تمام نیازمندی های افغانستان به نیروی برق نبودند. در سال ۲۰۰۷ ظرفیت تولید ۵۲۰ میگاوات برق موجود بود و نیازمندی کشور به ۱۰۰۰ میگاوات برق برآورد شده بود، تا ۲۰۱۴ باید ظرفیت تولید به ۱۷۵۰ میگاوات می رسید و سطح نیازمندی به ۳۵۰۰ میگاوات می رسید. قرار تخمین های عبدالرحمان اشرف، نیازمندی افغانستان به نیروی برق تا سال ۲۰۲۰ به ۶۲۰۰ میگاوات برق افزایش خواهد یافت و این رقم دو برابر چیزی است که در برآورد قبلی پیشبینی شده بود. برنامه یی که توسط سازمان های تمویل کننده پیشنهاد شده بود، در بهترین صورت می توانست ظرفیت تولید را تا ۱۰۰۰ میگاوات افزایش دهد. به همین دلیل تعجب آور نیست که افغانستان در نهایت امر ناگزیر شد از کشورهای خارجی در زمینه تامین نیازمندی هایش به برق کمک بخواهد و برنامه به دست آوردن برق را از ازبکستان، ترکمنستان و ایران تدوین کرد. گذشته ازین، برنامه های کشورهای خارجی نیز در زمینه تامین نیازمندی های افغانستان به برق صورت اولیشان را حفظ نکردند و دستخوش تغییر و دگرگونی و اصلاح گردیدند. چنان که در گزارش عبدالرحمان اشرف گفته شده که قرار ماسترپلان توصیه شده بود که ۵ نیروگاه تولید برق آبی با ظرفیت تولید ۵۸۹.۱ میگاوات برق اعمار شود و انتظار می رفت که در گام بعدی نیروگاه تولید برق آبی با ظرفیت تولید ۱۰۰۰ میگاوات برق در دست اعمار قرار گیرد. اما در سال ۲۰۰۶ طرح شرکت Black and Veatch ارایه شد که بر اساس ان باید نیروگاه بزرگ برق دیزلی با ظرفیت تولید ۱۰۵ میگاوات برق در تره خیلکابل، نزدیک میدان هوایی ساخته می شد. انتظار می رفت که این نیروگاه تولید برق نیازمندی شهر کابل را به برق رفع کند.
آژانس امریکایی توسعه ی بین المللی این طرح را کامیاب ارزیابی کرد اما آمار مرکز معلوماتی آژانس افغان که تاآغاز ۲۰۱۲ مقدار تولید روزانه ی نیروگاه های برق افغانستان را آمارگیری می کرد، این طرح را نام درویشانه یی داده بود: نیروگاه ۱۰۰ میگاواتی برق! و در طول ماه جنوری سال ۲۰۱۲ این نیروگاه ۱.۶ هزار میگاوات ساعت برق تولید کرد. میانگین تولید برق در یک شبانه روز در این نیروگاه به ۸۰-۱۰۰ میگاوات ساعت برق می رسید و این مساوی بود با تمام قدرت و ظرفیت تولیدی این نیروگاه به اندازه یک ساعت در روز. این نیروگاه در همان ماه ۱۵ روز اصلاُ تولید نداشت. اگر تمام ظرفیت تولید این نیروگاه به کار می افتاد، در یک شبانه روز می توانست ۷۴.۴ میگاوات ساعت برق تولید کند و این رقم بالاتر از برق تولید شده در هر سه نیروگاه برق آبی کابل و اطراف آن است.
جای تعجب ندارد زیرا حجم دیزل مورد نیاز برای تامین سوخت این نیروگاه به منظور تولید برق در اختیار حکومت افغانستان قرار نداشت و این وضعیت حکومت را ناگزیر می کرد تا از نیروگاه مورد روزانه
/1.11.2013دیمتری ویرختوروف، تحلیلگر مسائل اسیایی مرکزی. .
افغانستان در سال ۲۰۱۲ سالروز مهمی را برگزار کرد: ۱۰۰ ساله گیی برق آوردن به کشور که برای نخستین بار با آغاز فعالیت نیروگاه برق آبی جبل السر...اج در سال ۱۹۱۲ اتفاق افتاده بود. در این صد سال افغانستان کماکان به کشوری عقب مانده از لحاظ تامین نیازمندی‌هایش به برق باقی ماند. نظر به آماری که به کثرت در مطبوعات غربی نقل می شود، نرخ تامین بررق (یعنی نرخ وجود برق در هر خانه) حدود ۱۰٪ است، هرچند مشاور ارشد رییس جمهور در امور معادن و برق، آقای عبدالرحمان اشرف آمار متفاوتی ارایه می کند. به گفته‌ی او حدود ۶۵۰ هزار خانه و یا ۳٪ کل نفوس افغانستان از نیروی برق برخوردارند. هر افغان به این ترتیب ۲۵ کیلوات وات ساعت برق در سال مصرف می کند. سطح تامین برق در افغانستان در دنیا از نازلترین هاست و این امر توسعه ی صنعتی را ناممکن ساخته است.
در مقایسه با پایان سال دهه‌ی ۷۰ که ظرفیت تولید برق نیروگاه های موجود ۹۰۷.۵ میگاوات بود، در سال ۲۰۰۵ نظر به آمار وزارت انرژی و منابع آبی افغانستان این ظرفیت تا ۳۷۳ میگاوات برق کاهش یافته است و از آن جمله فقط ۲۷۶ میگاوات ساعت برق (به شمول تولید نیروگاه های کوچک) این ظرفیت بالقوه به ظرفیت بالفعل تبدیل شده است. نظر به این آمار تقریبی، جنگ، دو سوم ظرفیت تولید برق نیروگاه ها را درین کشور از بین برده است. نظر به محاسبه های همان وزارت برای این که هر افغان امکان دسترسی به ۴۰۰ کیلووات ساعت برق را در سال داشته باشد(این رقم یک چارم میانگین مصرف برق در امور روزمره و در خانه در سطح دنیا است)، این کشور نیازمند تاسیسات با ظرفیت تولیدی ۲۶۴۲ میگاوات ساعت برق است، یعنی ده بار بیشتر از آن‌چه در زمان تدوین آن گزارش در این کشور تولید می شد. پس از آن، شرکت برق افغانستان (برشنا) این برنامه ها را با این تخمین که در سال ۲۰۲۰ باید ۳۰۰۰ میگاوات برق دایم تولید شود، حمایت کرد. نهادهای گوناگون امریکایی، از آن میان در قدم اول آژانس توسعه‌ی بین المللی امریکا، فهرست کاملی از اقدامات را در عرصه ی رشد نیروی برق در افغانستان روی دست گرفت. موارد زیر شامل این برنامه ها بودند: اعمار ۱۲ نیروگاه برقی جدید، عمدتاً نیروگاه های برق آبی، تقویت لین های موجود انتقال برق و ساختن لین انتقال برق ۵۰۰ کیلووات در مسیر آقینه-جوزجان- مزار شریف-کابل-غزنی- قندهار)، اعمار ۶۱ نیروگاه کمکی (سب استیشن) از ۱۱۰ تا ۵۰۰ کیلووات. احتمالاً مهمترین پروژه در زمینه تولید نیروی برقی همانا ساختن لین انتقال برق ۵۰۰ کیلووات پل خمری-کابل-قندهار، نیروگاه برق آبی کجکی با شاخه فرعی به سمت خوست است. همچنان ساختمان لین انتقال برق فوق العاده نیرومند با معیارهای افغانستانCASA-1000 از طریق شمال و شرق که برای انتقال انرژی برق از تاجیکستان و پاکستان در نظر گرفته شده است.
در فهرستی که آژانس امریکایی توسعه بین المللی ارایه می کند، پروژه های زیر آمده اند:
نیروگاه تولید برق حرارتی کابل- ۴۴ میگاوات،
نیروگاه تولید برق حرارتی شبرغان (به وسیله‌ی گاز)- ۱۰۰ میگاوات،
نیروگاه تولید برق آبی باغ دره- ۳۶۰ میگاوات،
نیروگاه تولید برق کجکی-۲- ۱۰۰ میگاوات،
نیروگاه ها کوچک برق آبی و آفتابی در کل-۲۱ میگاوات،
۲۵ نیروگاه تولید برق دیزلی- ظرفیت تولیدشان ذکر نشده است.
در کل، این برنامه افغانستان را قادر به تولید ۶۲۵ میگاوات برق می سازد و اگر ظرفیت احتمالی تولید برق دیزلی را هم اضافه کنیم، این رقم به ۶۵۰ میگاوات می رسد.
علاوه براین، قرار اظهارات عبدالرحمان اشرف، در چارچوب برنامه‌ی ملی صلح در نظر بود که ۳۱۱۱ نیروگاه کوچک دیزلی و ۵۸۸ نیروگاه کوچک آبی با ظرفیت مجموعی ۲۰-۳۰ میگاوات برق ساخته شود. در این برنامه نقص عمده‌یی مشهود بود. این برنامه افغانستان را به برق وارداتی وابسته می کرد. این برنامه ها به هیچ روی دربرگیرنده‌ی تمام نیازمندی های افغانستان به نیروی برق نبودند. در سال ۲۰۰۷ ظرفیت تولید ۵۲۰ میگاوات برق موجود بود و نیازمندی کشور به ۱۰۰۰ میگاوات برق برآورد شده بود، تا ۲۰۱۴ باید ظرفیت تولید به ۱۷۵۰ میگاوات می رسید و سطح نیازمندی به ۳۵۰۰ میگاوات می رسید. قرار تخمین های عبدالرحمان اشرف، نیازمندی افغانستان به نیروی برق تا سال ۲۰۲۰ به ۶۲۰۰ میگاوات برق افزایش خواهد یافت و این رقم دو برابر چیزی است که در برآورد قبلی پیشبینی شده بود. برنامه یی که توسط سازمان های تمویل کننده پیشنهاد شده بود، در بهترین صورت می توانست ظرفیت تولید را تا ۱۰۰۰ میگاوات افزایش دهد. به همین دلیل تعجب آور نیست که افغانستان در نهایت امر ناگزیر شد از کشورهای خارجی در زمینه تامین نیازمندی هایش به برق کمک بخواهد و برنامه به دست آوردن برق را از ازبکستان، ترکمنستان و ایران تدوین کرد. گذشته ازین، برنامه های کشورهای خارجی نیز در زمینه تامین نیازمندی های افغانستان به برق صورت اولیشان را حفظ نکردند و دستخوش تغییر و دگرگونی و اصلاح گردیدند. چنان که در گزارش عبدالرحمان اشرف گفته شده که قرار ماسترپلان توصیه شده بود که ۵ نیروگاه تولید برق آبی با ظرفیت تولید ۵۸۹.۱ میگاوات برق اعمار شود و انتظار می رفت که در گام بعدی نیروگاه تولید برق آبی با ظرفیت تولید ۱۰۰۰ میگاوات برق در دست اعمار قرار گیرد. اما در سال ۲۰۰۶ طرح شرکت Black and Veatch ارایه شد که بر اساس ان باید نیروگاه بزرگ برق دیزلی با ظرفیت تولید ۱۰۵ میگاوات برق در تره خیلکابل، نزدیک میدان هوایی ساخته می شد. انتظار می رفت که این نیروگاه تولید برق نیازمندی شهر کابل را به برق رفع کند.
آژانس امریکایی توسعه ی بین المللی این طرح را کامیاب ارزیابی کرد اما آمار مرکز معلوماتی آژانس افغان که تاآغاز ۲۰۱۲ مقدار تولید روزانه ی نیروگاه های برق افغانستان را آمارگیری می کرد، این طرح را نام درویشانه یی داده بود: نیروگاه ۱۰۰ میگاواتی برق! و در طول ماه جنوری سال ۲۰۱۲ این نیروگاه ۱.۶ هزار میگاوات ساعت برق تولید کرد. میانگین تولید برق در یک شبانه روز در این نیروگاه به ۸۰-۱۰۰ میگاوات ساعت برق می رسید و این مساوی بود با تمام قدرت و ظرفیت تولیدی این نیروگاه به اندازه یک ساعت در روز. این نیروگاه در همان ماه ۱۵ روز اصلاُ تولید نداشت. اگر تمام ظرفیت تولید این نیروگاه به کار می افتاد، در یک شبانه روز می توانست ۷۴.۴ میگاوات ساعت برق تولید کند و این رقم بالاتر از برق تولید شده در هر سه نیروگاه برق آبی کابل و اطراف آن است.
جای تعجب ندارد زیرا حجم دیزل مورد نیاز برای تامین سوخت این نیروگاه به منظور تولید برق در اختیار حکومت افغانستان قرار نداشت و این وضعیت حکومت را ناگزیر می کرد تا از نیروگاه مورد روزانه
/1.11.2013
دیمتری ویرختوروف، تحلیلگر مسائل اسیایی مرکزی. .
افغانستان در سال ۲۰۱۲ سالروز مهمی را برگزار کرد: ۱۰۰ ساله گیی برق آوردن به کشور که برای نخستین بار با آغاز فعالیت نیروگاه برق آبی جبل السر...اج در سال ۱۹۱۲ اتفاق افتاده بود. در این صد سال افغانستان کماکان به کشوری عقب مانده از لحاظ تامین نیازمندی‌هایش به برق باقی ماند. نظر به آماری که به کثرت در مطبوعات غربی نقل می شود، نرخ تامین بررق (یعنی نرخ وجود برق در هر خانه) حدود ۱۰٪ است، هرچند مشاور ارشد رییس جمهور در امور معادن و برق، آقای عبدالرحمان اشرف آمار متفاوتی ارایه می کند. به گفته‌ی او حدود ۶۵۰ هزار خانه و یا ۳٪ کل نفوس افغانستان از نیروی برق برخوردارند. هر افغان به این ترتیب ۲۵ کیلوات وات ساعت برق در سال مصرف می کند. سطح تامین برق در افغانستان در دنیا از نازلترین هاست و این امر توسعه ی صنعتی را ناممکن ساخته است.
در مقایسه با پایان سال دهه‌ی ۷۰ که ظرفیت تولید برق نیروگاه های موجود ۹۰۷.۵ میگاوات بود، در سال ۲۰۰۵ نظر به آمار وزارت انرژی و منابع آبی افغانستان این ظرفیت تا ۳۷۳ میگاوات برق کاهش یافته است و از آن جمله فقط ۲۷۶ میگاوات ساعت برق (به شمول تولید نیروگاه های کوچک) این ظرفیت بالقوه به ظرفیت بالفعل تبدیل شده است. نظر به این آمار تقریبی، جنگ، دو سوم ظرفیت تولید برق نیروگاه ها را درین کشور از بین برده است. نظر به محاسبه های همان وزارت برای این که هر افغان امکان دسترسی به ۴۰۰ کیلووات ساعت برق را در سال داشته باشد(این رقم یک چارم میانگین مصرف برق در امور روزمره و در خانه در سطح دنیا است)، این کشور نیازمند تاسیسات با ظرفیت تولیدی ۲۶۴۲ میگاوات ساعت برق است، یعنی ده بار بیشتر از آن‌چه در زمان تدوین آن گزارش در این کشور تولید می شد. پس از آن، شرکت برق افغانستان (برشنا) این برنامه ها را با این تخمین که در سال ۲۰۲۰ باید ۳۰۰۰ میگاوات برق دایم تولید شود، حمایت کرد. نهادهای گوناگون امریکایی، از آن میان در قدم اول آژانس توسعه‌ی بین المللی امریکا، فهرست کاملی از اقدامات را در عرصه ی رشد نیروی برق در افغانستان روی دست گرفت. موارد زیر شامل این برنامه ها بودند: اعمار ۱۲ نیروگاه برقی جدید، عمدتاً نیروگاه های برق آبی، تقویت لین های موجود انتقال برق و ساختن لین انتقال برق ۵۰۰ کیلووات در مسیر آقینه-جوزجان- مزار شریف-کابل-غزنی- قندهار)، اعمار ۶۱ نیروگاه کمکی (سب استیشن) از ۱۱۰ تا ۵۰۰ کیلووات. احتمالاً مهمترین پروژه در زمینه تولید نیروی برقی همانا ساختن لین انتقال برق ۵۰۰ کیلووات پل خمری-کابل-قندهار، نیروگاه برق آبی کجکی با شاخه فرعی به سمت خوست است. همچنان ساختمان لین انتقال برق فوق العاده نیرومند با معیارهای افغانستانCASA-1000 از طریق شمال و شرق که برای انتقال انرژی برق از تاجیکستان و پاکستان در نظر گرفته شده است.
در فهرستی که آژانس امریکایی توسعه بین المللی ارایه می کند، پروژه های زیر آمده اند:
نیروگاه تولید برق حرارتی کابل- ۴۴ میگاوات،
نیروگاه تولید برق حرارتی شبرغان (به وسیله‌ی گاز)- ۱۰۰ میگاوات،
نیروگاه تولید برق آبی باغ دره- ۳۶۰ میگاوات،
نیروگاه تولید برق کجکی-۲- ۱۰۰ میگاوات،
نیروگاه ها کوچک برق آبی و آفتابی در کل-۲۱ میگاوات،
۲۵ نیروگاه تولید برق دیزلی- ظرفیت تولیدشان ذکر نشده است.
در کل، این برنامه افغانستان را قادر به تولید ۶۲۵ میگاوات برق می سازد و اگر ظرفیت احتمالی تولید برق دیزلی را هم اضافه کنیم، این رقم به ۶۵۰ میگاوات می رسد.
علاوه براین، قرار اظهارات عبدالرحمان اشرف، در چارچوب برنامه‌ی ملی صلح در نظر بود که ۳۱۱۱ نیروگاه کوچک دیزلی و ۵۸۸ نیروگاه کوچک آبی با ظرفیت مجموعی ۲۰-۳۰ میگاوات برق ساخته شود. در این برنامه نقص عمده‌یی مشهود بود. این برنامه افغانستان را به برق وارداتی وابسته می کرد. این برنامه ها به هیچ روی دربرگیرنده‌ی تمام نیازمندی های افغانستان به نیروی برق نبودند. در سال ۲۰۰۷ ظرفیت تولید ۵۲۰ میگاوات برق موجود بود و نیازمندی کشور به ۱۰۰۰ میگاوات برق برآورد شده بود، تا ۲۰۱۴ باید ظرفیت تولید به ۱۷۵۰ میگاوات می رسید و سطح نیازمندی به ۳۵۰۰ میگاوات می رسید. قرار تخمین های عبدالرحمان اشرف، نیازمندی افغانستان به نیروی برق تا سال ۲۰۲۰ به ۶۲۰۰ میگاوات برق افزایش خواهد یافت و این رقم دو برابر چیزی است که در برآورد قبلی پیشبینی شده بود. برنامه یی که توسط سازمان های تمویل کننده پیشنهاد شده بود، در بهترین صورت می توانست ظرفیت تولید را تا ۱۰۰۰ میگاوات افزایش دهد. به همین دلیل تعجب آور نیست که افغانستان در نهایت امر ناگزیر شد از کشورهای خارجی در زمینه تامین نیازمندی هایش به برق کمک بخواهد و برنامه به دست آوردن برق را از ازبکستان، ترکمنستان و ایران تدوین کرد. گذشته ازین، برنامه های کشورهای خارجی نیز در زمینه تامین نیازمندی های افغانستان به برق صورت اولیشان را حفظ نکردند و دستخوش تغییر و دگرگونی و اصلاح گردیدند. چنان که در گزارش عبدالرحمان اشرف گفته شده که قرار ماسترپلان توصیه شده بود که ۵ نیروگاه تولید برق آبی با ظرفیت تولید ۵۸۹.۱ میگاوات برق اعمار شود و انتظار می رفت که در گام بعدی نیروگاه تولید برق آبی با ظرفیت تولید ۱۰۰۰ میگاوات برق در دست اعمار قرار گیرد. اما در سال ۲۰۰۶ طرح شرکت Black and Veatch ارایه شد که بر اساس ان باید نیروگاه بزرگ برق دیزلی با ظرفیت تولید ۱۰۵ میگاوات برق در تره خیلکابل، نزدیک میدان هوایی ساخته می شد. انتظار می رفت که این نیروگاه تولید برق نیازمندی شهر کابل را به برق رفع کند.
آژانس امریکایی توسعه ی بین المللی این طرح را کامیاب ارزیابی کرد اما آمار مرکز معلوماتی آژانس افغان که تاآغاز ۲۰۱۲ مقدار تولید روزانه ی نیروگاه های برق افغانستان را آمارگیری می کرد، این طرح را نام درویشانه یی داده بود: نیروگاه ۱۰۰ میگاواتی برق! و در طول ماه جنوری سال ۲۰۱۲ این نیروگاه ۱.۶ هزار میگاوات ساعت برق تولید کرد. میانگین تولید برق در یک شبانه روز در این نیروگاه به ۸۰-۱۰۰ میگاوات ساعت برق می رسید و این مساوی بود با تمام قدرت و ظرفیت تولیدی این نیروگاه به اندازه یک ساعت در روز. این نیروگاه در همان ماه ۱۵ روز اصلاُ تولید نداشت. اگر تمام ظرفیت تولید این نیروگاه به کار می افتاد، در یک شبانه روز می توانست ۷۴.۴ میگاوات ساعت برق تولید کند و این رقم بالاتر از برق تولید شده در هر سه نیروگاه برق آبی کابل و اطراف آن است.
جای تعجب ندارد زیرا حجم دیزل مورد نیاز برای تامین سوخت این نیروگاه به منظور تولید برق در اختیار حکومت افغانستان قرار نداشت و این وضعیت حکومت را ناگزیر می کرد تا از نیروگاه مورد روزانه
