يادي بود از داكتر مولانا عبدالحميد رحيمي
يادي از مرحوم دكتور مولا نا رحيمي عزيز
شخصيت متين با ايمان مسلمان وطن دوست نوع پرور و خدمت گذار واقعي مردم افغانستان بود . امروز با ما اخلاق نيكو ، خاطرات نيك و تاليفات طبي وي دمساز است روحش شاد خاطراتش جاودان باد
-----
خلص سوانح فرزانهٔ گرامی، مرحوم پوهاند
دوکتورعبدالحمید رحیمی مشهور به "مولانا"، یکی ازپیشگامان و بزرگمردان تاریخ طبابت افغانستان. وی نه تنها از اسطوره های دانش، تواضع، و مهربانی در قسمت تداوی مریضان و تربیه دوکتوران جوان بود، بلکه در روابط اجتماعی خویش نیز شخصیت کم نظیر و منحصربفردی بودند.
ازدوکتورحشمت الله رحیمی همصنفی عزیزم، و فرزند خلف الصدق استاد، که سوانح مولانا صاحب گرانقدر را به دسترس ما قرار دادند اظهار امتنان و تشکر می نماییم. با عرض حرمت. ناصراوریا
دوکتورعبدالحمید "مولانا رحیمی" فرزند الحاج عبدالرحیم خان در سال ۱۳۰۹هجری شمسی در یک فامیل متدین درکابل به دنیا آمدند. پدرشان و پدرکلان ایشان بنام خلیفه صاحب ده افغانان مشهورو ازمردمان متصوف ووارسته بودند. خانقاه ایشان هفته یک مرتبه محفلِ بزم شعرا، اُدبا ومتصوفین بود ومحفل با حضور حضرت بیتاب و شایق جمال گرمترمیگردید. محترم دوکتور عبدالحمید در چنین یک محیط مملواز صفا، صمیمیت و وارستگی در بزم علما و بزرگان آن عصر بزرگ میشدند وازمحافل بزرگان آن زمان فیض می بردند.
در سال ۱۳۲۸هجری شمسی از لیسه عالی استقلال کابل فارغ و شامل پوهنځی طب آن زمان، که توسط ترک ها بنیان گذاری و توسط استادان فرانسوی تدریس میگردید، شدند.
در سال ۱۳۳۵ از فاکولته طب فارغ و عملاً به کار و تداوی مریضان پرداختند. محترم دوکتوررحیمی زندگی چند بُعدی داشت. اونه تنها یک طبیب حاذق ومهربان بود بلکه یک متصوف ویک عالم نیز بود. دوکتور مولانا رحیمی با عشقی که به مردم وعلاقه ایکه به طبابت داشت شروع به کار کرد. صفا، صمیمیت، مهربانی، وارستگی و صوفی مشربی وی زبانزد عام و خاص بود. عشقش تدریس به شاگردان ودستگیری مریضان محتاجِ کمک بود. مهربان و سخاوتمند بود تا جایکه مولانا قربت شاعر وادیب معاصر، اخلاق نیکو و پسندیده این طبیب مشفق را چنین به رشته تحریر کشید:
ای منبـع جُـود و ای سـراپا عـفـت
اوصاف تو جـاری به زبان کـثرت
کاین چار ترا همچو عناصر تخمیر
اخلاق وشرافـت و صفا و حکمـت
دوکتور رحیمی مقـالات علمی زیاد تحریرنموده تا اینــکه درسـال ۱۳۷۱ به رتبــه علـمی پـوهـاند نایل شدند. وی در سالهای اول در سرویس گوش و گلو مصروف خدمت بود و چندین سال در این رشته مصدر خدمت شدند.
در همین زمان از طرف فرانسوی ها برای اولین بار سرویس جراحی اعصاب هسته گذاری گردید و نظر به لیاقت و شایستگی که دوکتور رحیمی داشت وی را به این سرویس انتخاب نمودند وبدین ترتیب دوکتور رحیمی اساس گذار و بنیان گذار جراحی عصبی و اولین جراح اعصاب در افغانستان شد.
دوکتور رحیمی سفر های علمی متعدد داشته ودرکنفرانس های بین المللی اشتراگ نمودند. همچنان برای ادامه تحصیل و اخذ دیپلوم سفر های متعدد در فرانسه (شهر های لیون، پاریس، ستراسبورک) داشته وسالهای ۱۹۶۶ الی ۱۹۶۹ در اندوختن تجارب علمی دوکتور رحیمی ارزش زیاد داشته است. دوکتور رحیمی از زمان فراغت تا سال ۱۹۹۳ در شفاخانه علی آباد مصروف کار بودند.
به نسبت مهربانی و فداکاری که در مسلک خود و عشق که به تدریس برای محصلین داشت دوکتور نجیب الله رییس جمهور اسبق لقب "قهرمان افغانستان" را ضمیمه مدال برای دوکتور رحیمی تفویض نمود.
در سال ۱۹۹۳ زمانیکه جنگهای داخلی به اوج خود رسید و زمانی که به خانه اش دستبرد صورت گرفت، وی مجبور به ترک وطن و مهاجرت به کشور همسایهٔ پاکستان گردیده و در شهر پشاورمسکن گزین شده. در آنجا نیز نسبت به عشق که به مسلک و خدمت به مردم داشت دردو شفاخانه که مربوط مهاجرین بود مصروف کار گردید.(MRCA و شفاخانه الکویتی)
علاوتاً برای خدمت بیشتر چون پوهنتون طب کابل مسدود گردیده بود، شاگردان و محصلین در پوهنتون ننگرهار گردهم آمدند و دوکتور رحیمی با وجود مشکلات راه که در آن زمان وجود داشت، هفته یک مرتبه رهسپار جلال آباد میشد و شاگردان را بدون هیچگونه امتیاز مادی تدریس مینمود.
دوکتورمولانا رحیمی به تاریخ هفتم جولای سال ۲۰۰۷ از طرف اکادمی جراحان اعصاب برازیل به حیث عضو بین المللی این اکادمی قبول گردید.
دوکتور رحیمی به روز سه شنبه بیست وشش سنبله ۱۳۸۷ مطابق به شانردهم رمضان المبارک داعی اجل را لبیک گفته وجان به جان آفرین تسلیم ودرحضیره آبایی شان واقع قول ابچکان در حضور جمعی غفیری ازهم مسلکان، دوستان واخلاصمندان به خاک سپرده شدند.
روح وروانش شاد، بهشت برین جایش و یادش گرامی باد.
