آیا چین به جنگ افزار هسته ای تاکتیکی، نیاز دارد؟
آیا چین به جنگ افزار هسته ای تاکتیکی، نیاز دارد؟
© Collage: Voice of Russia
موضوع وجود جنگ افزار هسته ای تاکتیکی چین، توسط بسیاری از ناظران، درحال بررسی و مطالعه است.
موضوع وجود جنگ افزار هسته ای تاکتیکی چین، توسط بسیاری از ناظران، درحال بررسی و مطالعه است. ارزیابی آنها نیز از عدم چنین جنگ افزارها گرفته تا وجود بیش از ۱۵۰ فروند از آنها ، متفاوت است. صنایع موشک سازی چین، در حال تولید نمونه های امروزی موشک های کروز و بالستیک هستند که بصورت بالقوه، قادر به حمل کلاهک هسته ای می باشند. هم زمان با رشد توان رزمی هوایی چین، موضوع جنگ افزار هسته ای تاکتیکی نیز بیش از قبل مطرح می شود. واسیلی کاشین، کارشناس مرکز تحلیل راهبردی و فناوری، این موضوع را مورد بررسی قرار داده است .
امروز اطلاعات اندکی در مورد جنگ افزار های هسته ای تاکتیکی چین، وجود دارد. اما ما یقین داریم که چین در سال های ۷۰ و ۸۰ قرن گذشته بطور فعالانه در طراحی و ساخت این تسلیحات، فعالیت می کرده است. در آن زمان چندین نمونه کوچک و کم توان سلاح هسته ای تاکتیکی، ساخته شد که ارتش چین با برگزاری رزمایشی، اقدامات خود را در شرایط بکارگیری چنین تسلیحاتی آزمایش کرد .
در شرایط آن زمان که جنگ سرد در تاریک ترین دوره خود قرار داشت، انجام چنین اعمالی منطقی به نظر می رسید. چین در وضعیت جنگی با اتحاد جماهیر شوروی قرار داشت. چینی ها، محتمل ترین سناریوی درگیری جنگی را، حمله همه جانبه تانک های شوروی متشکل از قوای مغولستان و خاور دور به شمال چین، پیش بینی می کردند .
با توجه به اینکه تعداد پرسنل ارتش شوروی نسبت به چین بسیار کمتر بود، اما آنها از نظر تحرک و توان آتش باری از برتری بیشتری برخوردار بودند. لذا چینی ها با تجهیزات معمولی خود قادر به دفاع و مقابله با آنها نبودند. در همین رابطه آزمایشات مختلفی بر روی انواع تسلیحات تاکتیکی انجام گرفت که گویا تعدادی از آنها نیز به تولید رسیدند. علاوه بر این برای اولین بار در دکترین نظامی چین که استفاده از جنگ افزار هسته ای منع شده بود، تغییراتی بوجود آمد و این امکان را بوجود آورد تا بتواند به کشورهای متخاصم، ضربات هسته ای وارد کند .
اما در نیمه دوم سال های ۸۰ میلادی روابط چین و شوروی به حالت عادی درآمد و پس از فروپاشی شوروی، روابط چین و روسیه به شریک استراتژی تبدیل شد. بنابراین سناریوی حملات وسیع و گسترده زمینی به چین و استفاده از تسلیحات هسته‌ای تاکتیکی برای مقابله با آن، اولویت خود را از دست داد .
بدین ترتیب می توان گفت که چین سرمایه‌گذاری خود را در تولید تسلیحات هسته‌ای تاکتیکی، متوقف و یا کاهش داده است. برای اثبات این مطلب می توان به اظهارت وزیر امور خارجه چین در سال ۲۰۰۴ استناد کرد که اعلام داشت که کشورش، کمترین تعداد کلاهک های هسته ای را در بین ۵ قدرت اتمی جهان دارد .
بنابراین تعداد آنها از ۲۲۵ کلاهک اتمی متعلق به بریتانیا نیز کمتر بوده است. تعداد موشک های بالستیک استراتژیکی چین بر اساس اطلاعات آن زمان به ۱۵۶ فروند می رسید که متشکل از موشک های بالستیک چینی از نوع DF-5A, DF-31, DF-4, DF-3A DF-21 و ۱۲ موشک مستقر در تنها زیردریایی آنها، می شد. از نظر تئوری چین هم اکنون می تواند دارای ۶۹ کلاهک استراتژیک، مثلا از نوع بمب اتمی پرقدرت، یا کلاهک های تاکتیکی موجود در موشک های DF-11 یا DF-15 باشد .
چین از نظر راهبردی، برای یک مدت نسبتا طولانی از اصل بازدارندگی استفاده و از شرکت در مسابقه تسلیحاتی با دیگر قدرت ها، پرهیز می کرده است. او تنها به دنبال حفظ فرصت تضمین شده به اقدامات تلافی جویانه در صورت تجاوز دشمن هسته ای بود. چین علاقمند به تشدید درگیری هسته ای نبوده مگر در صورت تهدید نظامی به منظور گرفتن بخش وسیع از خاک چین. اما اکنون چنین تهدیدی پس از فروپاشی شوروی، عملا وجودندارد.
بازگشت چین به سلاح های هسته ای تاکتیکی، احتمالا زمانی بوجود خواهد آمد که او بخواهد میزان زرادخانه هسته ای خود را افزایش دهد. امکان چنین افزایشی فقط در صورت موفقیت چینی ها در ساخت انواع موشک های بالستیکی بین قاره ای و موشک های بالستیکی مستقر در زیردریایی ها است. بنابراین اگر از نظر سیاسی این تصمیم اتخاذ شود، چین قادر است تا در اندک زمانی، پتانسیل خود را با استفاده از تجربیات سال های ۷۰ و ۸۰ میلادی در بخش تسلیحات هسته‌ای تاکتیکی، افزایش دهد .
