افغانستان در آیینۀ مطبوعات
شهادت مبارکت باد، مرد خدا!
جمعه, 20 اسفند 1389
جمعه, 20 اسفند 1389
ساعت 19:19 عصر دولتشاهی
مرگ پدیده ییست که همیشه در کمین است؛ در کمین هر زنده جانی. با اینهمه هیچگاه آمدنش را نمی شود آسان، طبیعی و متوقع گرفت. مرگ ما همیشه نا به هنگام است، همیشه ناخواستنی و همیشه درد آور. اما وقتی پای مرگ دیگران در میان است، نه از شخص خود ما، مساله فرق می کند.
ما برای دشمن خود مرگ می خواهیم و برای دوستان خود بقای عمر. وقتی کسی را دوست داریم، وجودش را غنیمت می دانیم، حضورش به زندگی دلگرم مان می کند و یا زندگی ما وابسته به زندگی اوست، به یقین که مرگ همچو کسی را هرگز نمی خواهیم. بزرگی انسان ها و سنگینی مرگ آنها وابسته به همین تاثیریست که مرگ آدم ها بر کسانی که زنده اند، میداشته باشد. هرقدر شعاع این تاثیر در جامعه بزرگتر باشد، به همان اندازه آن شخص بزرگ است. مرگ مولانای سید خیل، از همین مرگ هاست.
بنده او را به نام مولانای سید خیل می شناختم و در همین نام است که او را عزیز داشته ام. جنرال شدنش برایم هرگز اهمیتی نداشته است و میزان محبوبیت او بستگی به رتبه و مقام دولتی اش نبوده است. آدم های زیادی جنرال می شوند و مارشال می شوند و هزار چیز دیگر در دولت ها می شوند، اما اگر به قلب آدم نفوذی نکنند، رتبه نمی تواند محبوب و دوست داشتنی شان بسازد. مولانای سید خیل هم در دوران جهاد و هم در دوران مقاومت و چه پس از سرنگونی طالبان همیشه در سنگر بوه است- اومردی بود از تبار ققنوسان آزادی.
چه زیباست مرگ در پای آرمان آزادی و ایمان. زندگی آخر به سر می آید، اما مهم اینست که راهی را برگزیده باشی و برای رسیدن به آرمانهای راه برگزیده ات، جان داده باشی.
زندگی سیاسی و نظامی مولانا سه مرحله دارد. جنگ، جنگ و جنگ. جنگ در برابر جنایت و اشغال سرخ، جنگ در برابر جنایت و اشغال سیاه و جنگ و درکنار وجدان و جامعهء بشری در برابر تداوم جنایت، وحشت و تجاوز.
مولانای عزیز، جنرال عبدالرحمن آقتاش سید خیلی، در حالی که دهمین سال مرحله سوم جنگ برحق خویش در برابر جنایت و تجاوز را سپری می کرد، به شهادت رسید- آنهم در حالی که او قدراست و بیباک در میدان جنگ حضور داشت. دشمن زبون می دانست که حضور مولانا در کندز بیخ و ریشهء آنها را می کشد. چرا که مولانا مصمم به جنگیدن در برابر آنها بود. مولانا از جنرال ها و قوماندانی هایی که تنها چوکی گرم کنند نبود. او مرد میدان و مرد رزم بود. ازینروست که مولانا هدف تروریزم قرار می گیرد. تصور دشمن زبون و بزدل همین است که با رفتن مردان مصممی چون مولانا رعب و وحشت می آفرینند و دیگران را از مبارزه باز می دارد.
اما قانون الهی همین است که خون حسین ها مرگ یزید ها را بار می آورد. شهادت مسعود (رح) بربادی و برچیده شدن نظام طالبان و ارمغان آزادی برای مردم در بر داشت. مرگ مولانا نیز سبب خواهد شد که هزاران مرد مصمم دیگر به میدان بیایند.
مهم اینست که سنگر ها باقی بمانند. مرگ چریک دردناک و اندوه آفرین است اما راه چریک باید باشد و بماند. سرباز برای سربازی به میدان می رود، مرگ سرباز نباید مرگ سنگر باشد.
شهادت مولانای عزیز را به همهء بازماندگان، همرزمان و هواخواهان آزادی و مقاومت تسلیت و تبریک می گویم.
روحش شاد، راهش پر رهرو و آرمانش جاودانه باد
مرگ پدیده ییست که همیشه در کمین است؛ در کمین هر زنده جانی. با اینهمه هیچگاه آمدنش را نمی شود آسان، طبیعی و متوقع گرفت. مرگ ما همیشه نا به هنگام است، همیشه ناخواستنی و همیشه درد آور. اما وقتی پای مرگ دیگران در میان است، نه از شخص خود ما، مساله فرق می کند.
ما برای دشمن خود مرگ می خواهیم و برای دوستان خود بقای عمر. وقتی کسی را دوست داریم، وجودش را غنیمت می دانیم، حضورش به زندگی دلگرم مان می کند و یا زندگی ما وابسته به زندگی اوست، به یقین که مرگ همچو کسی را هرگز نمی خواهیم. بزرگی انسان ها و سنگینی مرگ آنها وابسته به همین تاثیریست که مرگ آدم ها بر کسانی که زنده اند، میداشته باشد. هرقدر شعاع این تاثیر در جامعه بزرگتر باشد، به همان اندازه آن شخص بزرگ است. مرگ مولانای سید خیل، از همین مرگ هاست.
بنده او را به نام مولانای سید خیل می شناختم و در همین نام است که او را عزیز داشته ام. جنرال شدنش برایم هرگز اهمیتی نداشته است و میزان محبوبیت او بستگی به رتبه و مقام دولتی اش نبوده است. آدم های زیادی جنرال می شوند و مارشال می شوند و هزار چیز دیگر در دولت ها می شوند، اما اگر به قلب آدم نفوذی نکنند، رتبه نمی تواند محبوب و دوست داشتنی شان بسازد. مولانای سید خیل هم در دوران جهاد و هم در دوران مقاومت و چه پس از سرنگونی طالبان همیشه در سنگر بوه است- اومردی بود از تبار ققنوسان آزادی.
چه زیباست مرگ در پای آرمان آزادی و ایمان. زندگی آخر به سر می آید، اما مهم اینست که راهی را برگزیده باشی و برای رسیدن به آرمانهای راه برگزیده ات، جان داده باشی.
زندگی سیاسی و نظامی مولانا سه مرحله دارد. جنگ، جنگ و جنگ. جنگ در برابر جنایت و اشغال سرخ، جنگ در برابر جنایت و اشغال سیاه و جنگ و درکنار وجدان و جامعهء بشری در برابر تداوم جنایت، وحشت و تجاوز.
مولانای عزیز، جنرال عبدالرحمن آقتاش سید خیلی، در حالی که دهمین سال مرحله سوم جنگ برحق خویش در برابر جنایت و تجاوز را سپری می کرد، به شهادت رسید- آنهم در حالی که او قدراست و بیباک در میدان جنگ حضور داشت. دشمن زبون می دانست که حضور مولانا در کندز بیخ و ریشهء آنها را می کشد. چرا که مولانا مصمم به جنگیدن در برابر آنها بود. مولانا از جنرال ها و قوماندانی هایی که تنها چوکی گرم کنند نبود. او مرد میدان و مرد رزم بود. ازینروست که مولانا هدف تروریزم قرار می گیرد. تصور دشمن زبون و بزدل همین است که با رفتن مردان مصممی چون مولانا رعب و وحشت می آفرینند و دیگران را از مبارزه باز می دارد.
اما قانون الهی همین است که خون حسین ها مرگ یزید ها را بار می آورد. شهادت مسعود (رح) بربادی و برچیده شدن نظام طالبان و ارمغان آزادی برای مردم در بر داشت. مرگ مولانا نیز سبب خواهد شد که هزاران مرد مصمم دیگر به میدان بیایند.
مهم اینست که سنگر ها باقی بمانند. مرگ چریک دردناک و اندوه آفرین است اما راه چریک باید باشد و بماند. سرباز برای سربازی به میدان می رود، مرگ سرباز نباید مرگ سنگر باشد.
شهادت مولانای عزیز را به همهء بازماندگان، همرزمان و هواخواهان آزادی و مقاومت تسلیت و تبریک می گویم.
روحش شاد، راهش پر رهرو و آرمانش جاودانه باد
صحبت های طالبان با امریکا
- سیر ضیأ شنبه, 19 فبروری 2011
اخیرا شما از طریق رسانه ها دریافتید که هیلری کلنتن وزیر خارجۀ ایالات متحدۀ امریکا در بیانیۀ روی موضوع جنگ در افغانستان صحبت کرد و طالبان را مخاطب قرار داده به آنان دو انتخاب را برای گزینش بر شمرد.
خانم کلنتن با لحن هشدارانۀ گفت که طالبان یا این که از دامنۀ گروه دهشت افگنی القاعده خود را جدا سازند و به قوانین افغانستان سر نهاده در روند مصالحۀ ملی شرکت نمایند و یا هم این که راه جنگ را انتخاب نمایند و در این راه نیروهای افغان و ائتلاف برنده بوده و خواهند بود و در نهایت طالبان شکست خواهد خورد.
مجلۀ معتبر امریکایی نیویارکرز مینویسد که مقامات ادارۀ بارک اوباما داخل مذاکرات مستقیم و مخفیانه با رهبران طالب است. استیو کول یک نویسنۀ ارشد در این مطلب مینویسد که این مذاکرات آزمایشی است و همچنان جریان دارد که هنوز به مذاکرات صلح نیانجامیده است. کول میگوید که چندین تن در مورد این مذاکرات به او در هفته گذشته معلومات دادند.
نویسنده به یک نکتۀ جالبی اشاره کرده است و آن هم این که در بیست و دوم ماه اگست سال 1998 ملا عمر رهبر و یا امیر طالبان در آن وقت به وزارت خارجۀ ایالات متحدۀ امریکا تلفون کشیده است.
این درست زمانی به وقوع میپیوندد که ایالات متحده مراکز تعلیمی القاعده را در افغانستان آماج راکت های کروز قرار داده بود.
وی در این مکالمۀ تلیفونی با یکی از دیپلومات هایی که در ردۀ اوسط قرار داشته است صحبت میکند. ملا عمر آرام صحبت کرده میگوید که کنگرس ایالات متحده باید رئیس جمهور کلنتن را مجبور به استعفا نماید. وی هشدار میدهد که عملکرد ایالات متحده دهشت افگنی را دامن خواهد زد و نتیجۀ خوبی نخواهد داشت.
به قول نویسنده این نخستین و آخرین باری بوده است که ملاعمر رهبر طالبان با مقامات امریکایی صحبتی داشته است.
اما به قول مجله پس از آن معاونان و افراد زیر دست ملا عمر تماس های دیگری نیز با مقامات امریکایی داشته اند.این که ایالات متحده طالبان را در عملکرد مشابه القاعده یافت، دیگر از هرگونه تماس با این گروه خودداری کرده است و تمام تماس ها را با طالبان تحریم کرد.
به قول مجله این که اکنون مقامات ادارۀ رئیس جمهور بارک اوباما داخل مذاکرات مستقیم با افراد کلیدی طالب شده است، همه برخاسته از تلاش های ریچارد هولبروک نمایندۀ فقید و پیشین ایالات متحدۀ امریکا در امور افغانستان و پاکستان عنوان شده است.
به قول نویسنده و از زبان مقامات رسمی که نخواستند نامشان فاش گردد مذاکرات در حالت آزمایشی قرار دارد و تا کنون نتیجۀ از آن به دست نیامده است.
نویسنده مینگارد وقتی وی جویای واکنش ایالات متحده در این مورد شده است،سخنگوی قصر سفید گفته است که موضع ایالات متحده در برابر طالبان همانا است که خانم کلنتن در جمعۀ گذشته در نشست جامعۀ آسیایی بیان داشت و آن هم این که طالبان یا از القاعده جداشده در روند افغانستان بپیوندند، و یاهم جنگ کرده شکست را پذیرا شوند
- سیر ضیأ شنبه, 19 فبروری 2011
اخیرا شما از طریق رسانه ها دریافتید که هیلری کلنتن وزیر خارجۀ ایالات متحدۀ امریکا در بیانیۀ روی موضوع جنگ در افغانستان صحبت کرد و طالبان را مخاطب قرار داده به آنان دو انتخاب را برای گزینش بر شمرد.
خانم کلنتن با لحن هشدارانۀ گفت که طالبان یا این که از دامنۀ گروه دهشت افگنی القاعده خود را جدا سازند و به قوانین افغانستان سر نهاده در روند مصالحۀ ملی شرکت نمایند و یا هم این که راه جنگ را انتخاب نمایند و در این راه نیروهای افغان و ائتلاف برنده بوده و خواهند بود و در نهایت طالبان شکست خواهد خورد.
مجلۀ معتبر امریکایی نیویارکرز مینویسد که مقامات ادارۀ بارک اوباما داخل مذاکرات مستقیم و مخفیانه با رهبران طالب است. استیو کول یک نویسنۀ ارشد در این مطلب مینویسد که این مذاکرات آزمایشی است و همچنان جریان دارد که هنوز به مذاکرات صلح نیانجامیده است. کول میگوید که چندین تن در مورد این مذاکرات به او در هفته گذشته معلومات دادند.
نویسنده به یک نکتۀ جالبی اشاره کرده است و آن هم این که در بیست و دوم ماه اگست سال 1998 ملا عمر رهبر و یا امیر طالبان در آن وقت به وزارت خارجۀ ایالات متحدۀ امریکا تلفون کشیده است.
این درست زمانی به وقوع میپیوندد که ایالات متحده مراکز تعلیمی القاعده را در افغانستان آماج راکت های کروز قرار داده بود.
وی در این مکالمۀ تلیفونی با یکی از دیپلومات هایی که در ردۀ اوسط قرار داشته است صحبت میکند. ملا عمر آرام صحبت کرده میگوید که کنگرس ایالات متحده باید رئیس جمهور کلنتن را مجبور به استعفا نماید. وی هشدار میدهد که عملکرد ایالات متحده دهشت افگنی را دامن خواهد زد و نتیجۀ خوبی نخواهد داشت.
به قول نویسنده این نخستین و آخرین باری بوده است که ملاعمر رهبر طالبان با مقامات امریکایی صحبتی داشته است.
اما به قول مجله پس از آن معاونان و افراد زیر دست ملا عمر تماس های دیگری نیز با مقامات امریکایی داشته اند.این که ایالات متحده طالبان را در عملکرد مشابه القاعده یافت، دیگر از هرگونه تماس با این گروه خودداری کرده است و تمام تماس ها را با طالبان تحریم کرد.
به قول مجله این که اکنون مقامات ادارۀ رئیس جمهور بارک اوباما داخل مذاکرات مستقیم با افراد کلیدی طالب شده است، همه برخاسته از تلاش های ریچارد هولبروک نمایندۀ فقید و پیشین ایالات متحدۀ امریکا در امور افغانستان و پاکستان عنوان شده است.
به قول نویسنده و از زبان مقامات رسمی که نخواستند نامشان فاش گردد مذاکرات در حالت آزمایشی قرار دارد و تا کنون نتیجۀ از آن به دست نیامده است.
نویسنده مینگارد وقتی وی جویای واکنش ایالات متحده در این مورد شده است،سخنگوی قصر سفید گفته است که موضع ایالات متحده در برابر طالبان همانا است که خانم کلنتن در جمعۀ گذشته در نشست جامعۀ آسیایی بیان داشت و آن هم این که طالبان یا از القاعده جداشده در روند افغانستان بپیوندند، و یاهم جنگ کرده شکست را پذیرا شوند
