سوریه کبیری- ایران جوان
از حوزه سیاسی و بدینسان است که کسی می ماند و کسی می میرد: معمر قذافی و جک لیتون.سوریه کبیری- ایران جوان
امروز پنجشنبه اول سپتامبر نشست سران در پاریس بنا دارد، در مورد آینده لیبی و دوران پسا معمر قذافی بحث و گف و گو کند. روز یکشنیه همین هفته اعلام شد که نخست وزیر هارپر هم در این اجلاس که زیر نام دوستان لیبی و با میزبانی انگلستان و فرانسه برگزار می شود، شرکت خواهد کرد. آقای هارپر در اواسط ماه مارس نیز، به همراه سایر رهبران جهان در نشستی کوتاه حضور یافته بود. این حضور در پی آن صورت گرفت که کانادا اعلام کرد با اعزام جنگنده های ث ف-18 برای عملی کردن تصمیم منطقه پرواز ممنوع در لیبی، به نیروهای سازمان آتلانتیک شمالی (ناتو) خواهد پیوست.
شورای امنیت سازمان ملل متحد روز هفدهم مارس با ایجاد چنین منطقه ای موافقت کرد. روز سی و یکم مارس ناتو کنترل عملیات نظامی را از آمریکا، انگلستان و فرانسه (که رهبری آن را به عهده داشتند) تحویل، و آن را در دست گرفت. سپس تیمسار سرتپ چارلز بوچارد کانادایی را به فرماندهی این عملیات منصوب کرد.
در سفر این هفته نخست وزیر به پاریس، جان برد وزیر امور خارجه وی را همراهی می کند. آقای برد ماه گذشته نیز به لیبی سفر، و با نمایندگان شورای مخالفان این کشور دیدار نمود. وی همچنین در ماه ژوئن در نخستین ماموریت رسمی خود در سمت کنونی به لیبی رفت، از مناطق زیر کنترل انقلابیون بازدید به عمل آورد، و در بنغازی که در آن هنگام مقر این انقلابیون بود، با رئیس دولتِ موقت دیدار کرد.
در نشست پاریس سران کشورهایی که در ایجاد منطقه پرواز ممنوع در لیبی کمک کردند، بعلاوه رؤسای کشورهای روسیه و چین، و همچنین رهبری شورای ملی انتقالی لیبی نیز، حضور خواهند داشت. یکی از اهداف عمده این نشست ایجاد طیف وسیعی از کشورهای گوناگون از جمله عربی است، که در مورد آینده لیبی، و افزایش کمک های انسان دوستانه پس از هفته ها جنگ زمینی و بیش از یک هفته جنگ هوایی و موشکی در این کشور، بحث و تبادل نظر کنند. کمااینکه از جمله در روز هیجدهم اوت نیروهای هوایی ناتو 133 بار عملیات هوایی داشتند، که در 46 مورد اهداف آنها در طرابلس (پایتخت ليبی ) و سرت (زادگاه معمر قذافی) بودند.
به نظر می رسد گرفتن تصمیم برای افزایش کمک های انسان دوستانه، بسیار به موقع باشد. چراکه مثلا کمبود مواد غذایی و دارویی در طرابلس سبب شد، که بان کی مون دبیرکل سازمان ملل متحد در روز بیست و هفتم اوت از جامعه جهانی بخواهد که برای پیشگیری از بحران های انسانی در لیبی کمک کنند. این دعوت با استقبال کشورها روبرو شد. در این پیوند از جمله انگلستان معادل 4 میلیون، ایتالیا معادل 586 میلیون و 700 هزار، فرانسه معادل 420 میلیون، و کویت 180میلیون دلار پرداخته اند.
***
کانادا شورای ملی انتقالی لیبی را، به عنوان نماینده مردم این کشور به رسمیت شناخته است. بگونه ای که روز بیست و چهارم ماه اوت، رسما از ابوبکر کارموس فرستاده این شورا به کانادا استقبال کرد، و آقای برد از او به عنوان کاردار سفارت لیبی در کانادا نام برد. این در حالی است که اتحادیه آفریقا شورای مورد اشاره را به رسمیت نمی‌شناسد، و آن را نماینده مشروع مردم لیبی نمی‌داند. کمااینکه نمایندگان این اتحادیه در نشست 26 اوت خود در آدیس آبابا پایتخت اتیوپی خواستار تشکیل دولتی فراگیر در لیبی شدند، که تمام گروه‌ها از جمله طرفداران قذافی در آن حضور داشته باشند.
***
خیزش مردم لیبی در مخالفت با سرهنگ معمر قذافی که از پانزدهم فوریه در بنغازی (دومین شهر اصلی این کشور) آغاز شد و عکس العمل های جنون آمیز و غیرمتعارف این دیکتاتور، سبب گردید که دولتمردان کانادا نیز در این مورد موضعگیری کنند.
این موضعگیری به صورت همیاری با نهادهای بین المللی و همچنین منحصر به خود، انجام شد. در مورد نخست می توان به اتخاذ تصمیمات و عملکردهای مشترک با سازمان ملل متحد، و یا اعضای تشکل های منطقه ای همچون ناتو اشاره کرد.
اما بعضی دیگر مانند مسدود کردن 2 میلیارد دلار از سرمایه های لیبی در کانادا، و اعمال تحریم هایی بر علیه دولت لیبی در مقیاسی بیش از آنچه سازمان ملل مقرر نموده ، از موضعگیری انفرادی دولتمردان کانادا به شمار می روند. اعزام هواپیماهای ترابری نظامی برای تخلیه شهروندان کانادا از لیبی، گسیل ناو شارلوت تان به همراه یک هلیکوپتر غول پیکر ویژه مأموریت های دریایی برای کمک به این تخلیه و همچنین اعمال تحریم های مورد تأیید سازمان ملل متحد و یا ناتو، اعزام ناو اچ ام سی اس ونکوور برای جایگزینی ناو شارلوت تان، قطع روابط سیاسی با فراخواندن سفیر کانادا از لیبی، بمباران مراکز و ادوات نظامی لیبی از جمله مرکز تسلیحات نیروهای هوادار قذافی در مصراتة سومین شهر بزرگ این کشور در چهارچوب و به عنوان جزئی از گروه ائتلاف بین المللی و منطبق بر قطعنامه مصوبه سازمان ملل متحد، از جمله دیگر اقداماتی از این دست هستند.
***
البته موضعگیری در این پیوند، تنها به دولت کانادا محدود نشد. بلکه در این بین برخی از شهروندان نیز، عکس العمل های جالبی نشان دادند. مثلا نلی فرتادو آوازه خوان اهل شهر ویکتوریا در استان بریتیش کلمبیا داوطلبانه فاش نمود که در سال 2007 یک میلیون دلار از خاندان قذافی دریافت کرد، تا تنها به مدت 45 دقیقه در هتلی در ایتالیا برای آنها برنامه اجرا کند. البته این خواننده پرتغالی تبار کانادایی در این مورد نیز پیشگام شد، که کل آن پول را صرف امور خیریه نماید.
از دیگر سو برخی از شرکت های کانادایی نیز که در بخش های گوناگون در لیبی مشغول کار بودند، ناچار به موضعگیری شدند. مثلا شرکت اس ان سی لاوالین (حروف نخست نام خانوادگی سه شریک آرتور سورویه، امیل ننینگر، و جرج شنور) که دفتر اصلی آن در مونترال قرار دارد و دست اندر کار سه پروژه بزرگ 500، 450، و 275 میلیون دلاری در لیبی بود، در بیست و یکم فوریه قراردادهایش را به حالت تعلیق درآورد.
جک لیتون در بیست و هشتم همان ماه هم 1700 تن کارکنان خود را از بنغازی خارج، و به قاهره منتقل کرد.
شرکت سانکور که دفتر اصلی آن در کلگری قرار دارد و در لیبی نفت استخراج می کرد، از بیست و یکم فوریه کارکنان خود را به جمهوری مالتا انتقال داد.
دفتر اصلی شرکت سونده نیز، در کلگری قرار دارد. سونده با یک شرکت نفتی که مالکیت آن به طور مشترک به لیبی و تونس تعلق دارد، همکاری داشت. این همکاران بر روی 768 هزار جریب در حوزه های نفتی بالقوه واقع در سواحلی در لیبی و تونس کار می کردند، که به منابع جدید دست یابند. کارکنان سونده در مراحل اولیه خیزش مردم لیبی، از این کشور انتقال داده شدند.
از حوزه سیاسی و بدینسان است که کسی می ماند و کسی می میرد: معمر قذافی و جک لیتون.
در جریان خیزش مورد اشاره، دست کم دو کانادایی لیبیایی تبار نیز کشته شده اند. جنازه عبدالحمید دارات که پیشترها در اتاوا اقامت داشت، از سال 2009 به اتفاق خانواده اش در لیبی زندگی می کرد، و در کار ارائه خدمالت اینترنتی بود، در بیست و ششم اوت در زندان طرابلس پیدا شد. در ماه مه نیروهای وفادار به قذافی وی را دستگیر کرده بودند.
در روز بیست و چهارم اوت نیز اعلام شد که نادر بن روین جوان 24 ساله متولد ادمنتون که اتفاقا او نیز در اتاوا زندگی می کرد و در ماه مارس برای کمک به خیزش مردم لیبی به زادگاه والدین خویش رفته بود، در درگیری های طرابلس کشته شد. اتفاقا وی نیز در زمینه خدمات کامپیوتری کار می کرد، و به گفته برادرش طارق برای کمک به شکستن انسداد اینترنتی به لیبی رفته بود.
از حوزه سیاسی و بدینس
ان است که کسی می ماند و کسی می میرد:
امروز پنجشنبه اول سپتامبر نشست سران در پاریس بنا دارد، در مورد آینده لیبی و دوران پسا معمر قذافی بحث و گف و گو کند. روز یکشنیه همین هفته اعلام شد که نخست وزیر هارپر هم در این اجلاس که زیر نام دوستان لیبی و با میزبانی انگلستان و فرانسه برگزار می شود، شرکت خواهد کرد. آقای هارپر در اواسط ماه مارس نیز، به همراه سایر رهبران جهان در نشستی کوتاه حضور یافته بود. این حضور در پی آن صورت گرفت که کانادا اعلام کرد با اعزام جنگنده های ث ف-18 برای عملی کردن تصمیم منطقه پرواز ممنوع در لیبی، به نیروهای سازمان آتلانتیک شمالی (ناتو) خواهد پیوست.
شورای امنیت سازمان ملل متحد روز هفدهم مارس با ایجاد چنین منطقه ای موافقت کرد. روز سی و یکم مارس ناتو کنترل عملیات نظامی را از آمریکا، انگلستان و فرانسه (که رهبری آن را به عهده داشتند) تحویل، و آن را در دست گرفت. سپس تیمسار سرتپ چارلز بوچارد کانادایی را به فرماندهی این عملیات منصوب کرد.
در سفر این هفته نخست وزیر به پاریس، جان برد وزیر امور خارجه وی را همراهی می کند. آقای برد ماه گذشته نیز به لیبی سفر، و با نمایندگان شورای مخالفان این کشور دیدار نمود. وی همچنین در ماه ژوئن در نخستین ماموریت رسمی خود در سمت کنونی به لیبی رفت، از مناطق زیر کنترل انقلابیون بازدید به عمل آورد، و در بنغازی که در آن هنگام مقر این انقلابیون بود، با رئیس دولتِ موقت دیدار کرد.
در نشست پاریس سران کشورهایی که در ایجاد منطقه پرواز ممنوع در لیبی کمک کردند، بعلاوه رؤسای کشورهای روسیه و چین، و همچنین رهبری شورای ملی انتقالی لیبی نیز، حضور خواهند داشت. یکی از اهداف عمده این نشست ایجاد طیف وسیعی از کشورهای گوناگون از جمله عربی است، که در مورد آینده لیبی، و افزایش کمک های انسان دوستانه پس از هفته ها جنگ زمینی و بیش از یک هفته جنگ هوایی و موشکی در این کشور، بحث و تبادل نظر کنند. کمااینکه از جمله در روز هیجدهم اوت نیروهای هوایی ناتو 133 بار عملیات هوایی داشتند، که در 46 مورد اهداف آنها در طرابلس (پایتخت ليبی ) و سرت (زادگاه معمر قذافی) بودند.
به نظر می رسد گرفتن تصمیم برای افزایش کمک های انسان دوستانه، بسیار به موقع باشد. چراکه مثلا کمبود مواد غذایی و دارویی در طرابلس سبب شد، که بان کی مون دبیرکل سازمان ملل متحد در روز بیست و هفتم اوت از جامعه جهانی بخواهد که برای پیشگیری از بحران های انسانی در لیبی کمک کنند. این دعوت با استقبال کشورها روبرو شد. در این پیوند از جمله انگلستان معادل 4 میلیون، ایتالیا معادل 586 میلیون و 700 هزار، فرانسه معادل 420 میلیون، و کویت 180میلیون دلار پرداخته اند.
***
کانادا شورای ملی انتقالی لیبی را، به عنوان نماینده مردم این کشور به رسمیت شناخته است. بگونه ای که روز بیست و چهارم ماه اوت، رسما از ابوبکر کارموس فرستاده این شورا به کانادا استقبال کرد، و آقای برد از او به عنوان کاردار سفارت لیبی در کانادا نام برد. این در حالی است که اتحادیه آفریقا شورای مورد اشاره را به رسمیت نمی‌شناسد، و آن را نماینده مشروع مردم لیبی نمی‌داند. کمااینکه نمایندگان این اتحادیه در نشست 26 اوت خود در آدیس آبابا پایتخت اتیوپی خواستار تشکیل دولتی فراگیر در لیبی شدند، که تمام گروه‌ها از جمله طرفداران قذافی در آن حضور داشته باشند.
***
خیزش مردم لیبی در مخالفت با سرهنگ معمر قذافی که از پانزدهم فوریه در بنغازی (دومین شهر اصلی این کشور) آغاز شد و عکس العمل های جنون آمیز و غیرمتعارف این دیکتاتور، سبب گردید که دولتمردان کانادا نیز در این مورد موضعگیری کنند.
این موضعگیری به صورت همیاری با نهادهای بین المللی و همچنین منحصر به خود، انجام شد. در مورد نخست می توان به اتخاذ تصمیمات و عملکردهای مشترک با سازمان ملل متحد، و یا اعضای تشکل های منطقه ای همچون ناتو اشاره کرد.
اما بعضی دیگر مانند مسدود کردن 2 میلیارد دلار از سرمایه های لیبی در کانادا، و اعمال تحریم هایی بر علیه دولت لیبی در مقیاسی بیش از آنچه سازمان ملل مقرر نموده ، از موضعگیری انفرادی دولتمردان کانادا به شمار می روند. اعزام هواپیماهای ترابری نظامی برای تخلیه شهروندان کانادا از لیبی، گسیل ناو شارلوت تان به همراه یک هلیکوپتر غول پیکر ویژه مأموریت های دریایی برای کمک به این تخلیه و همچنین اعمال تحریم های مورد تأیید سازمان ملل متحد و یا ناتو، اعزام ناو اچ ام سی اس ونکوور برای جایگزینی ناو شارلوت تان، قطع روابط سیاسی با فراخواندن سفیر کانادا از لیبی، بمباران مراکز و ادوات نظامی لیبی از جمله مرکز تسلیحات نیروهای هوادار قذافی در مصراتة سومین شهر بزرگ این کشور در چهارچوب و به عنوان جزئی از گروه ائتلاف بین المللی و منطبق بر قطعنامه مصوبه سازمان ملل متحد، از جمله دیگر اقداماتی از این دست هستند.
***
البته موضعگیری در این پیوند، تنها به دولت کانادا محدود نشد. بلکه در این بین برخی از شهروندان نیز، عکس العمل های جالبی نشان دادند. مثلا نلی فرتادو آوازه خوان اهل شهر ویکتوریا در استان بریتیش کلمبیا داوطلبانه فاش نمود که در سال 2007 یک میلیون دلار از خاندان قذافی دریافت کرد، تا تنها به مدت 45 دقیقه در هتلی در ایتالیا برای آنها برنامه اجرا کند. البته این خواننده پرتغالی تبار کانادایی در این مورد نیز پیشگام شد، که کل آن پول را صرف امور خیریه نماید.
از دیگر سو برخی از شرکت های کانادایی نیز که در بخش های گوناگون در لیبی مشغول کار بودند، ناچار به موضعگیری شدند. مثلا شرکت اس ان سی لاوالین (حروف نخست نام خانوادگی سه شریک آرتور سورویه، امیل ننینگر، و جرج شنور) که دفتر اصلی آن در مونترال قرار دارد و دست اندر کار سه پروژه بزرگ 500، 450، و 275 میلیون دلاری در لیبی بود، در بیست و یکم فوریه قراردادهایش را به حالت تعلیق درآورد.
جک لیتون در بیست و هشتم همان ماه هم 1700 تن کارکنان خود را از بنغازی خارج، و به قاهره منتقل کرد.
شرکت سانکور که دفتر اصلی آن در کلگری قرار دارد و در لیبی نفت استخراج می کرد، از بیست و یکم فوریه کارکنان خود را به جمهوری مالتا انتقال داد.
دفتر اصلی شرکت سونده نیز، در کلگری قرار دارد. سونده با یک شرکت نفتی که مالکیت آن به طور مشترک به لیبی و تونس تعلق دارد، همکاری داشت. این همکاران بر روی 768 هزار جریب در حوزه های نفتی بالقوه واقع در سواحلی در لیبی و تونس کار می کردند، که به منابع جدید دست یابند. کارکنان سونده در مراحل اولیه خیزش مردم لیبی، از این کشور انتقال داده شدند.
از حوزه سیاسی و بدینسان است که کسی می ماند و کسی می میرد: معمر قذافی و جک لیتون.
در جریان خیزش مورد اشاره، دست کم دو کانادایی لیبیایی تبار نیز کشته شده اند. جنازه عبدالحمید دارات که پیشترها در اتاوا اقامت داشت، از سال 2009 به اتفاق خانواده اش در لیبی زندگی می کرد، و در کار ارائه خدمالت اینترنتی بود، در بیست و ششم اوت در زندان طرابلس پیدا شد. در ماه مه نیروهای وفادار به قذافی وی را دستگیر کرده بودند.
در روز بیست و چهارم اوت نیز اعلام شد که نادر بن روین جوان 24 ساله متولد ادمنتون که اتفاقا او نیز در اتاوا زندگی می کرد و در ماه مارس برای کمک به خیزش مردم لیبی به زادگاه والدین خویش رفته بود، در درگیری های طرابلس کشته شد. اتفاقا وی نیز در زمینه خدمات کامپیوتری کار می کرد، و به گفته برادرش طارق برای کمک به شکستن انسداد اینترنتی به لیبی رفته بود.
از حوزه سیاسی و بدینس
ان است که کسی می ماند و کسی می میرد:معمر قذافی و جک لیتون
در جریان خیزش مورد اشاره، دست کم دو کانادایی لیبیایی تبار نیز کشته شده اند. جنازه عبدالحمید دارات که پیشترها در اتاوا اقامت داشت، از سال 2009 به اتفاق خانواده اش در لیبی زندگی می کرد، و در کار ارائه خدمالت اینترنتی بود، در بیست و ششم اوت در زندان طرابلس پیدا شد. در ماه مه نیروهای وفادار به قذافی وی را دستگیر کرده بودند.
در روز بیست و هفتم اوت، نیروهای مخالف قذافی کنترل بخش اعظم پایتخت را بدست گرفتند. همزمان بخشی دیگر از این نیروها به سمت شهر سرت زادگاه وی رهسپار شدند. در آن روز برخی از منابع خبری اعلام کردند که قذافی که به مدت 42 سال بر لیبی حکم می راند، پس از آزادسازی طرابلس به دست انقلابیون، متواری شده است. این در حالی است که تا زمانی که این یادداشت نوشته می شد، اخبار در پیوند با وی ضد و نقیض بود.
مثلا تارنمای العربیه نوشت که تصور می شود کاروان شامل 6 بنز ضد گلوله که توسط چند خودروی زرهی اسکورت می شد و بامداد روز جمعه بیست و ششم اوت از مرز لیبی وارد خاک الجزایر گردید، حامل مقامات بلندپایه لیبی و احتمالا قذافی و فرزندان وی بود. اما انقلابیون نتوانستند این کاروان را متوقف کنند. چراکه اين خودروها بسيار مجهز و پيشرفته بودند، در حالی که انقلابيون امكانات لازم برای مقابله با آنها را نداشتند. ولی خبرهای ديگر حکايت از آن دارند که قذافی در منطقه ای در جنوب طرابلس پناه گرفته، که در محاصره نيروهای مخالف است.
از سوی دیگر روز بیست و هفتم اوت فردی که خود را موسی ابراهیم معرفی می کرد، در تماس تلفنی با خبرگزاری آسوشیتدپرس مدعی شد سخنگوی قذافی است. او همچنین خاطرنشان کرد که قذافی آماده ه مذاکره با مخالفان خویش می باشد. به همین سبب پسرش ساعدی را با اختیار تام از سوی خود، مأمور انجام این مذاکرات کرده است. به ادعای این شخص، قذافی همچنان در طرابلس به سر می‌برد. با این همه روز بیست و پنجم اوت تلویزیون العربیه به نقل از قذافی اعلام کرد، که زمان زمان شهادت و یا پیروزی است.
بدنیست یادآوری شود که قذافی که از آغاز جنگ زمینی ناتو در لیبی به هراس افتاده، کوشیده با افراد شناخته شده حتی هنرپیشگان هالیوود تماس حاصل کند، تا آنها میانجیگری مذاکرات صلح بین او و نيروهای مخالفش را به عهده بگیرند. همچنین تلاش کرده با پیوند دادن اعتراضات مردمی در کشورش با القاعده، دیگران و به ویژه کشورهای غربی را به مخالفت با انقلابیون لیبی ترغیب کند.
به هر حال روز بیست و هشتم اوت، شورای ملی انتقالی لیبی با مذاکره مخالفت کرد. کمااینکه محمود شمام وزیر اطلاعات این شورا، در یک کنفرانس خبری خاطرنشان نمود: آشکارا بگویم ما آنها را به رسمیت نمی شناسیم، جنایتکار می دانیم، و بزودی دستگیرشان می کنیم. (بنابراین) مذاکره یا گفت و گو خواب خوشی کاذبی است، که بقایای دیکتاتوری می بینند.
این شورا پیشتر یعنی در روز بیست و چهارم ماه اوت، برای زنده يا مرده قذافی یک ميليون و 700 هزار دلار آمريكا/ معادل 2 ميليون دينار ليبی جايزه تعيين كرد.
***
و اما اینجا در کانادا همه شاهد بودیم که مثلا چگونه مردم از 2 پس از نیمروز جمعه بیست و ششم اوت یعنی درست 24 ساعت پیش از زمان اعلام شده برای مراسم یادبود رسمی جک لیتون رهبر فقید حزب دمکرات نو، در خیابان و در برابر تالار روی تامسون گردهم آمدند. آنها شب را در همانجا به سر بردند، تا بتوانند در مراسم روز بعد حضور داشته باشند. در این پیوند به اندازه ای اخبار گوناگون از شبکه های تلویزیونی و سایر رسانه های ارتباط جمعی پخش شده، که هر اظهار نظری تکرار مکررات خواهد بود.
تنها می توان در مقایسه این دو سیاستمدار گفت: و بدینسان است که کسی می میرد و کسی می ماند.
در جریان خیزش مورد اشاره، دست کم دو کانادایی لیبیایی تبار نیز کشته شده اند. جنازه عبدالحمید دارات که پیشترها در اتاوا اقامت داشت، از سال 2009 به اتفاق خانواده اش در لیبی زندگی می کرد، و در کار ارائه خدمالت اینترنتی بود، در بیست و ششم اوت در زندان طرابلس پیدا شد. در ماه مه نیروهای وفادار به قذافی وی را دستگیر کرده بودند.
در روز بیست و هفتم اوت، نیروهای مخالف قذافی کنترل بخش اعظم پایتخت را بدست گرفتند. همزمان بخشی دیگر از این نیروها به سمت شهر سرت زادگاه وی رهسپار شدند. در آن روز برخی از منابع خبری اعلام کردند که قذافی که به مدت 42 سال بر لیبی حکم می راند، پس از آزادسازی طرابلس به دست انقلابیون، متواری شده است. این در حالی است که تا زمانی که این یادداشت نوشته می شد، اخبار در پیوند با وی ضد و نقیض بود.
مثلا تارنمای العربیه نوشت که تصور می شود کاروان شامل 6 بنز ضد گلوله که توسط چند خودروی زرهی اسکورت می شد و بامداد روز جمعه بیست و ششم اوت از مرز لیبی وارد خاک الجزایر گردید، حامل مقامات بلندپایه لیبی و احتمالا قذافی و فرزندان وی بود. اما انقلابیون نتوانستند این کاروان را متوقف کنند. چراکه اين خودروها بسيار مجهز و پيشرفته بودند، در حالی که انقلابيون امكانات لازم برای مقابله با آنها را نداشتند. ولی خبرهای ديگر حکايت از آن دارند که قذافی در منطقه ای در جنوب طرابلس پناه گرفته، که در محاصره نيروهای مخالف است.
از سوی دیگر روز بیست و هفتم اوت فردی که خود را موسی ابراهیم معرفی می کرد، در تماس تلفنی با خبرگزاری آسوشیتدپرس مدعی شد سخنگوی قذافی است. او همچنین خاطرنشان کرد که قذافی آماده ه مذاکره با مخالفان خویش می باشد. به همین سبب پسرش ساعدی را با اختیار تام از سوی خود، مأمور انجام این مذاکرات کرده است. به ادعای این شخص، قذافی همچنان در طرابلس به سر می‌برد. با این همه روز بیست و پنجم اوت تلویزیون العربیه به نقل از قذافی اعلام کرد، که زمان زمان شهادت و یا پیروزی است.
بدنیست یادآوری شود که قذافی که از آغاز جنگ زمینی ناتو در لیبی به هراس افتاده، کوشیده با افراد شناخته شده حتی هنرپیشگان هالیوود تماس حاصل کند، تا آنها میانجیگری مذاکرات صلح بین او و نيروهای مخالفش را به عهده بگیرند. همچنین تلاش کرده با پیوند دادن اعتراضات مردمی در کشورش با القاعده، دیگران و به ویژه کشورهای غربی را به مخالفت با انقلابیون لیبی ترغیب کند.
به هر حال روز بیست و هشتم اوت، شورای ملی انتقالی لیبی با مذاکره مخالفت کرد. کمااینکه محمود شمام وزیر اطلاعات این شورا، در یک کنفرانس خبری خاطرنشان نمود: آشکارا بگویم ما آنها را به رسمیت نمی شناسیم، جنایتکار می دانیم، و بزودی دستگیرشان می کنیم. (بنابراین) مذاکره یا گفت و گو خواب خوشی کاذبی است، که بقایای دیکتاتوری می بینند.
این شورا پیشتر یعنی در روز بیست و چهارم ماه اوت، برای زنده يا مرده قذافی یک ميليون و 700 هزار دلار آمريكا/ معادل 2 ميليون دينار ليبی جايزه تعيين كرد.
***
و اما اینجا در کانادا همه شاهد بودیم که مثلا چگونه مردم از 2 پس از نیمروز جمعه بیست و ششم اوت یعنی درست 24 ساعت پیش از زمان اعلام شده برای مراسم یادبود رسمی جک لیتون رهبر فقید حزب دمکرات نو، در خیابان و در برابر تالار روی تامسون گردهم آمدند. آنها شب را در همانجا به سر بردند، تا بتوانند در مراسم روز بعد حضور داشته باشند. در این پیوند به اندازه ای اخبار گوناگون از شبکه های تلویزیونی و سایر رسانه های ارتباط جمعی پخش شده، که هر اظهار نظری تکرار مکررات خواهد بود.
تنها می توان در مقایسه این دو سیاستمدار گفت: و بدینسان است که کسی می میرد و کسی می ماند.
منبع:واشنگتن پریزم
