گروگان گيري يك واقيعت خطر ناك
گروگان گيري در يک سال اخير به يک مشکل ملي تبديل شده است. گروگان گيران در مناطق ناامن کشور با راهگيري موترهاي مسافربري، معمولا از يک قوم خاص افرادي را به گروگان مي گيرند. هنوز هويت مشخص گروگان گيران مشخص نيست. تا کنون نام گروه هاي طالبان و داعش به عنوان گروگان گيران در قضاياي گذشته مطرح بوده است. اينکه گروگان گيران چه هدفي را دنبال مي کنند نيز مشخص نيست. اما گروگان گيران معمولا از گروه طالبان و داعش هستند. اينها در مناطقي که فعال هستند دست به اقدام مي زنند.
گروگان گيري، در يک سال گذشته روز به روز بيشتر شده است. افزايش عمل گروگان گيري از سوي طالبان و داعش بايد اهداف مشخصي را داشته باشد. چه اهدافي مي تواند مد نظر طالبان و داعش باشد که آنها را وادار به گروگان گيري کند. در اولين قدم، ممکن است گروگان گيران سعي کنند بخش هاي امن کشور را نيز وارد بحران امنيت کنند. مناطق مرکزي که ساکنان آن هزاره هستند، از امن ترين مناطق کشور بوده و هستند. هيچ عاملي در اين سالها نتوانسته است اين مناطق را به جنگ و بحران بکشاند. در اين سالها، با وجود تمام محروميتي که بر اين مناطق روا داشته شده است، اما مردم اين مناطق نخواسته اند مناطق شان به هيچ بهانه اي ناامن بسازند. از سوي ديگر اين مناطق همواره با دولت مرکزي همراه بوده اند. اين مناطق هيچ گاهي دست به اقدمات مسلحانه عليه دولت نزده اند. حتا هجوم کوچي ها در هر سال به مناطقي، نتوانسته تا مردم را به اعمال غير قانوني و مخالف دولت وادار سازد.
همين گونه طالبان و داعش مي خواهند به اختلافات قومي و نژادي بيشتر دامن بزنند. هر چه اختلافات مذهبي و نژادي ميان اقوام و نژادهاي کشور بيشتر شود، اغتشاش و اختلاف و ناامني بيشتر مي شود. اين است که طالبان نيز با هزينه اي کمتر به اهداف شوم شان مي رسند.
داعش و طالبان با اين کار ابزار رسانه اي مناسبي نيز براي خود پيدا کرده اند. مسئله گروگان گيري از مسايل حساسيت زا براي مردم است. گروگان گيران با روح و روان و احساسات مردم بازي مي کنند. آنها با استفاده از اين وسيله چنان وانمود مي کنند که مي توانند به اهداف شان در هر جايي آسيب برسانند. گروگان گيران مورد توجه رسانه هاي گروهي قرار مي گيرند و اين رسانه ها را پر مي کنند. گروگان گيران که قصد ايجاد هراس و رعب و وحشت در ميان مردم را دارند، به راحتي به اهداف خود مي رسند. به عنوان نمونه، آن قدر که گروه داعش با ابزار گروگان گيري به هدف خود يعني ترويج نام خود و ايجاد رعب و وحشت دست يافته، توسط ابزارهاي نظامي نتوانسته است.
اما در اين ميان، تروريست ها هر هدفي که داشته باشند، عکس العمل دولت به عنوان مرجع قانوني حفظ و حراست از جان و مال و ناموس مردم، با اهميت است. دولت افغانستان در اين مدت نتوانسته اقدام جدي در مقابله با اين جرم و جنايت انجام دهد. راه هاي تحت تهديد همچنان به حال خود باقي است. دولت استراتژي مشخصي براي بهبود اوضاع امنيتي راه هاي کشور نداشته است. بهايي که دولت براي تبعات گروگان گيري مي پردازد را اگر براي حفظ شاهراه ها و جان مردم مي پرداخت وضعيت بهتري را شاهد بوديم.
چنين وضعيتي واقعا براي دولت و کشور خطرناک است. مردم تا کي مي توانند، سکوت کنند و تن به مرگ دهند؟ دولت بايد تدبيري براي مبارزه با گروگان گيري بيانديشد. بي توجهي به خطر گسترش دامنه نفوذ ناامني ها به شمال، باعث شد تا ولسوالي ها يکي پشت ديگري به دست طالبان سقوط کنند و بي توجهي به اين هشدار نيز مطمينا براي دولت افغانستان هزينه سنگيني را در پي خواهد داشت.
