سنگ حجرالاسود
- الحصول على الرابط
- X
- بريد إلكتروني
- التطبيقات الأخرى
سنگ حجرالاسود
حَجَرالاَسود،(به عربی: حجر أسود، بهمعنای سنگ سیاه) (به انگلیسی: Black Stone) ، سنگی است سیاهرنگ که بر دیوار پایه کعبه از اماکن مقدس اسلامی در شهر مکه نصب شدهاست. حَجَرالاَسود سنگ شکستهای است به قطر حدود ۵۰ سانتیمتر که امروزه تکههای آن با یک بَست نقرهای به هم نگه داشته شدهاست.
تاریخچه:
در سال ۳۱۷ هجری قرمطیان به مکه هجوم بردند و حجر الاسود را نیز به سرزمین خود، احساء بحرین بردند و آن سنگ مدت بیست و دو سال در یک خانه نصب بود تا اینکه در سال ۳۳۹ در زمان حکومت مطیع لله عباسی با وساطت ابوعلی علوی، سنگ سیاه را که اکنون شکسته بود به مکه منتقل کرده و آنگاه به جایگاه خود نصب نمودند.[نیازمند منبع بيشتر]
دیدگاه های مختلف:
دید شیعیاندر باور مسلمانان شیعه این سنگ از بهشتآمدهاست (روایتی از امام محمد باقر) و ابراهیم نبی و پسرش اسماعیل آن را یافتند و در ساختن کعبه از آن استفاده کردند.دیدگاههای علمی درباره منشا حجرالاسود
دید شیعیاندر باور مسلمانان شیعه این سنگ از بهشتآمدهاست (روایتی از امام محمد باقر) و ابراهیم نبی و پسرش اسماعیل آن را یافتند و در ساختن کعبه از آن استفاده کردند.دیدگاههای علمی درباره منشا حجرالاسود
جنس این سنگ منشا بحثهای فراوانی گردیدهاست. تا کنون جنس این سنگ از بازالت، آگاتا، شیشه طبیعی و یا قطعهای از یک شهاب آسمانی معرفی گردیدهاست.[۱] از مهمترین ویژگیهای این سنگ شناور ماندن آن بر روی آب است که احتمال شهاب سنگ بودن آنرا افزایش میدهد. در سال ۱۹۸۰ الیزابت تامسون از دانشگاه کپنهاگ نظریهای را مبنی بر اینکه سنگ از محلی به نام وبر در عمان به مکه حمل شدهاست، مطرح نمود. این منطقه محل برخورد یک شهاب سنگ به زمین در حدود ۶۰۰۰ سال پیش تشخیص داده شدهاست. اخیراً این نظریه به وسیله پژوهشگران موزه تاریخ طبیعی بریتانیا مورد شک قرار گرفتهاست.[۲]
منابعویرایش
Burke, John G. (1991). Cosmic Debris: Meteorites in History. University of California Press. pp. 221–223. ISBN 978-0-520-07396-8.
Grady, Monica M.; Graham, A.L. (2000). Grady, Monica M.. ed. Catalogue of meteorites: with special reference to those represented in the collection of the Natural History Museum, London. 1. Cambridge University Press. p. 263. ISBN 978-0-521-66303-8.
المعارف و المعاریف، ج ۲، ص ۶۹۳؛ وسائل الشیعه، ج ۹، ص ۴۰۲؛
تاریخ تحلیلی اسلام، شهیدی، ص ۴۰.
ویکیپدیای انگلیسی.