گذار به دنیائی در خدمت همه
ژئوپلیتیک: در پی دنیای صلح و توسعه پایدار و انسانی ؟
گذار به دنیائی در خدمت همه
نه، ما در تلاش برای «نجات سیاره» نیستیم، بلکه سعی می‌کنیم تا حد امکان شرایط محیطی را حفظ کنیم که به انسان‌ها اجازه داده است هزاران سال زندگی کنند: پایدار، با قابل زندگی بودن همخوانی دارد. این اولین وجهه توسعه ای است که صلح اجتماعی و بین المللی را تسریع می کند. فقیرترین مردم بیشترین آسیب را از پیامدهای تغییرات آب و هوا می بینند.
در سال ۲۰۵۰، ۳۰۰ میلیون نفر حداقل سالی یک بار خانه های خود را زیر سیل خواهند دید، و امواج گرمایی که امروز هر ده سال یک بار رخ می دهد، می تواند در سناریو بدبینانه سالانه باشد. بنابراین، مهار انتشار گازهای گلخانه‌ای به معنای حفاظت از زیستگاه‌ها، منابع، آب آشامیدنی و در نهایت اجتناب از تشدید تنش‌های موجود و ظهور درگیری‌های جدید است. رصدخانه ژئوپلیتیک مسائل تغییر اقلیمی در مورد امنیت و دفاع تنها یکی از مراکز تحقیقاتی متعددی است که خطرات امنیتی ناشی از تغییرات آب و هوا را بررسی و برجسته می کند.
۱ درصد ثروتمندترین ها دو برابر ۵۰ درصد فقیرترین مردم کربن تولید می کنند
ترویج توسعه مطابق با محدودیت‌های سیاره زمین، که به‌طور خطرناکی به آن نزدیک می‌شویم، به معنای اندیشیدن به ساختاری است که پیامدهای اقتصادی گذار به آنرا به محروم‌ترین طبقاط تحمیل نمی کند. تولید کربن ثروتمندترین خانوارها قابل مقایسه با فقیرترین خانوارها نیست (طبق گزارش آکسفام، ۱ درصد ثروتمندترین ها دو برابر ۵۰ درصد فقیرترین مردم کربن تولید می کنند). استقرار یک اقتصاد با ویژگی زیست محیطی‌تر تنها در چارچوب یک گذار که افراد محروم تر را طرد نمی‌کند.. این تغییر پارادایم برای دستیابی به جهان صلح و توسعه پایدار و انسانی یک افق مثبت است: برای پذیرش آن باید خوش بین باشید، باور داشته باشید که تغییر ذهنیت ها امکان پذیر است. نسخه واقع گرایانه شرایط کنونی، چه خیلی ها خوششان بیاید یا نیاید ، مطلوب نیست: اگر عده ای در امان بمانند (باور نکنیم که قاره اروپا بدون هیچ مشکلی از آن خارج خواهد شد - تابستان امسال یک بار دیگر آنرا نشان داد) اکثریت بازنده خواهند بود : زندگی در تابستانهای بسیارگرم و خشک، ناراحت از عدم توانائی کاشت همه میوه‌ها و سبزیجات، ترس از سیل، طوفان و غرق شدن در آب.
اگر ما از این مسائل آگاه شویم، دیگر نمی توان گذار را مورد انتقاد قرار داد، باید از آن استقبال کرد و جشن گرفت. ما خوش شانس هستیم که هنوز می توانیم خود را با محیط زندگیمان هم آهنگ نمائیم. با این حال، خوردن غذا ی خانوادگی در تابستان، زیر سایبان تنها در صورتی می تواند ادامه یابد که ما اکنون تغییر نمائیم. بیایید نسیم خنکی را حفظ کنیم، رسیدن شب را ندا می دهد ، آنهم زمانی که ما با آرامش از مقابل دیوار سنگی می گذریم که از خورشید تابستان گرم شده است. بیایید اکنون به صورت جمعی برای توسعه پایدار و انسانی اقدام کنیم.
Julia Tasse
