دیدگاه ها
آیا انتظارات و خواست های تاریخی ملت ایران تحقق پیدا کرده است؟
14:45
1389 / 11 / 21
روز11 فوریه سال 1979 (22 بهمن سال 1357) با سقوط آخرین سنگرهای رژیم 2500 ساله سلطنتی، انقلاب ضد سلطنتی ملت ایران به پیروزی رسید. این ثمره قیام طولانی و خونینی با شرکت تمام اقشار و طبقات و افراد دارای گرایش های گوناگون فکری و عقیدتی بود. تمام نیروهای سیاسی ایران در حد امکانات خود در این بزرگترین جنبش طی بیش از صد سال مبارزات آزادی خواهانه ایرانیان که انقلاب مشروطه آغاز گر آن بود، شرکت داشتند.
در دوره طولانی دیکتاتوری شاه که از 1953 (1332) پس از سرنگونی دولت ملی "محمد مصدق" و وقوع کودتای آمریکایی ماه اوت 1953 ( 28 مرداد 1332) آغاز شد، فقط احزاب فرمایشی و "شاه ساخته" اجازه فعالیت داشتند و تمام نیروهای سیاسی، چه ملی ، چه مذهبی و چه چپ گرا مجبور بودند در داخل کشور بصورت مخفی و با محدویت های زیاد فعالیت کند. این وضع باعث شد روند رشد جامعه ایران از لحاظ سیاسی و اجتماعی با کندی به پیش برود و مردم از امکان وحدت و تشکل در چارچوب تشکل ها و احزاب سیاسی محروم شوند. همچنین باید در نظر داشت که شمار زیادی از مردم در زمان وقوع انقلاب اسلامی بی سواد بودند و به این دلیل از امکان آشنایی با نظرات نخبگان و انتخاب صالحان برای اداره کشور برخوردار نبودند.
در چنین شرایطی مساجد و روحانیان یگانه محل های تجمع مردم بودند.
آیت الله "روح الله خمینی" واقعا نقش بزرگی را در بسیج مردم در مبارزه با رژیم استبدادی شاه ایفا کرد. مردم دارای عقاید و سلیقه های گوناگون واقعا دور خمینی جمع شدند و نقش وی به عنوان پیشوا و امام مردم را قبول کردند. حتی سازمان هایی همچون جبهه ملی، نهضت آزادی، سازمان مجاهدین خلق، سازمان چریک های فدایی خلق، حزب توده، حزب دموکرات کردستان، مقام رهبری خمینی و روحانیان در شرایط آن زمان را قبول کرده و آمادگی خود برای ایجاد ایرانی آباد، آزاد ، دموکراتیک، ایرانی برای تمام ایرانیان با هر گرایش فکری و دینی و ایرانی برای تمام اقوام و ملیت های ساکن این کشور باستانی را اعلام کردند. چرا تمام آنها دور خمینی متحد شدند؟ من فکر می کنم آنها به وعده های وی در ماههای قبل از انقلاب باور کرده و امیدوار بودند این روحانی مبارز واقعا پدر تمام ملت شود.
انقلاب سال 1979 تحت شعارهای آزادی، استقلال و عدالت اجتماعی به پیروز رسید. آیا این شعارها تحقق پیدا کردند؟ باید گفت چند ماه قبل از پیروزی انقلاب و سالهای نخست پس از آن واقعا "بهار آزادی" بود. در عرض این مدت شمار زیادی از روشنفکران جوان دارای گرایش های گوناگون سیاسی در فضای نسبتا آزاد آن زمان تربیت شدند. تعداد زیادی از آنها در جریان ستمگری های سال 1989 (1367 ) اعدام شدند اما تعدادی از این روشنفکران زنده مانده اند که اکنون امید های ملت ایران هستند یا باید چنین امید هایی باشند. ظاهر شدن این روشنفکران جوان، روحانیان را هراسان کرد و آنها بتدریج با سوء استفاده از باور های دینی مردم، تمام اهرم های حکومتی را در انحصار خود درآورده و تمام متحدان حتی شخصیت هایی همچون "مهدی بازرگان"، اولین نخست وزیر پس از سرنگونی رژیم شاه را از صحنه خارج کردند. می توان گفت انقلاب در واقع فرزندان خود را ازبین برده یا بطور کامل از صحنه خارج کرد.
بسیاری از کارشناسان و صاحب نظران در داخل و خارج ایران معتقدند انقلاب سال 1979 که بسیاری نیروهای سیاسی و اجتماعی دارای گرایش های گوناگون و نه فقط نیروهای مذهبی و اسلامی با خواست سرنگونی رژیم شاه در آن شرکت کردند نتوانست بسیاری از انتظارات ملت ایران را بر آورده کند. به عقیده این کارشناسان انقلاب اسلامی بتدریج از اهداف اعلام شده اولیه خود دور شده و زمامداران جمهوری اسلامی به محدود کردن آزادی های سیاسی و اجتماعی و حتی دخالت در زندگی شخصی و خصوصی شهروندان پرداخته اند. اما به هر حال خود انقلاب ملت ایران به منزله تجلی اراده مردم برای رسیدن به آزادی ، استقلال و عدالت اجتماعی بوده و اکثریت ملت را زیر این شعار ها متحد کرد.
« ریا نووستی
