تشدید جنگ در افغانستان
تشدید جنگ در افغانستان تکرار سناریوی ویتنام است/دولت کابل موازنه قدرتمندی در مقابل طالبان نیست
کارشناس ارشد مرکز مطالعاتی ویلسون اعلام کرد تشدید جنگ در افغانستان تکرار اشتباه ۵۰ سال گذشته آمریکا در ویتنام است، زیرا نیروهای آمریکایی در برابر دشمنی نامتقارن، خستگی ناپذیر، مقاوم و درگیری بی پایان قرار گرفته‌اند.
به گزارش دفتر منطقه‌ای خبرگزاری تسنیم، «مایکل‌کوگلمن» کارشناس ارشد در امور آسیای جنوبی و افغانستان در واکنش به طرح پیشنهادی ژنرال‌های نظامی آمریکا موسوم به «طرح جنگی مک‌ماستر» به خبرگزاری «سی‌ان‌ان» گفت : در حالی که مخالفان مسلح دولت در افغانستان قدرت گرفته‌اند، اما متاسفانه آمریکا در حال تکرار تجربه اشتباه ویتنام قرار گرفته است.
وی افزود: نیروهای آمریکایی در افغانستان در حال حاضر در مقابل دشمنی نامتقارن، خستگی ناپذیر، مقاوم و جنگی بی‌پایان قرار دارند که امکان برد آن با تشدید جنگ وجود ندارد.
کوگلمن تصریح کرد با در نظرداشتن وضعیت حساس فعلی باید جنگ افغانستان را مورد بررسی قرار داد، زیرا دولت ترامپ درصدد تعین استراتژی جدید خود در قبال این کشور است که احتمالا به گسترش حضور نظامی آمریکا در افغانستان خواهد انجامید.
تشدید جنگ در افغانستان اشتباه است
وی تاکید کرد: تشدید جنگ در افغانستان اشتباه بزرگی است، زیرا این اشتباه به طولانی شدن جنگی می‌انجامد که هیچ امیدی برای پیروز شدن آمریکا در آن وجود ندارد.
این کارشناس ارشد در رابطه با طرح جنگی مک‌ماستر گفت: مشکل این طرح تکیه بر اعزام نظامیان بیشتر آمریکایی به افغانستان است طرحی که قبل از این با مقیاس وسیعتری یعنی با اعزام صدهزار نیروی آمریکایی در سال‌های 2010 و 2011 میلادی آزمایش شد.
کوگلمن افزود: تکیه بر استدلال حرفه‌ای شدن نیروهای امنیتی افغان و اعزام سرباز بیشتر به افغانستان، امکان دارد که طالبان را در وضعیت دفاعی قرار دهد و در واقع دست کم گرفتن قدرت و نفوذ این گروه محسوب خواهد شد.
کارشناس آمریکایی با اشاره به این که رهبران طالبان در خاک پاکستان از پناهگاه‌های امنی برخوردار هستند نیز تصریح کرد با وجود پناهگاه‌های امن مخالفان مسلح دولت کابل در بیرون از مرزهای افغانستان جنگ و درگیری در این کشور هیچگاه پایان نمی‌یابد.
دولت کابل موازنه قدرتمندی برای طالبان نیست
وی ادامه داد که علاوه بر این دولت کابل موازنه‌ای قدرتمند در مقابل طالبان محسوب نمی‌شود، زیرا این دولت، ضعیف، آغشته به فساد اداری و دشمنی‌های شخصی است که به سختی به اساسی ترین وظایف خود عمل می‌کند، پس کمتر می‌تواند به اعمال سیاستی موثر برای رویارویی با شورشیان بپردازد.
به گفته کوگلمن، با ظهور داعش در افغانستان طالبان توانستند خود را گروهی متعادل‌تر و جایگزینی مناسب‌تری برای توحش داعش معرفی کنند، که همه این عوامل باعث شد تا طالبان قدرت بگیرند، امکانات و نیروی بیشتری جذب کنند و دیگر اینکه طالبان به عنوان یک گروه شورشی می‌داند که چگونه در بین مردم محبوبیت کسب کند.
کارشناس آسیای جنوبی و افغانستان معتقد است که جنگ افغانستان را نمی‌توان برنده شد و از سویی هم نباید جنگ را باخت پس تنها راه پیش رو برای پایان بخشیدن به این جنگ مذاکره است، اما به دلیل موفقیت‌های گسترده میدانی این گروه هیچ تمایلی به توقف جنگ ندارد.
مذاکره و مصالحه تنها راه صلح افغانستان
با این حال مصالحه تنها راه حل باقی می‌ماند که برای تحقق این امر باید نیروهای خارجی از افغانستان خارج شوند تا پیش شرط طالبان برای تحقق گفت‌گوهای صلح اجرا شده باشد، اما از سوی هم ممکن است که طالبان بار دیگر این کشور را کاملا به تصرف خود درآورند.
کوگلمن افزود: به همین دلیل هم خروج نیروهای خارجی پیش شرطی غیر قابل قبول است، اما با این وجود هنوز هم تمام راه حل‌ها به مصالحه در این کشور باز می‌گردد.
وی تاکید کرد در نهایت باید منتظر ماند و از حوصله کار گرفت و آمریکا باید روی اینکه چه چیزی طالبان را به گفت‌وگو با دولت تشویق خواهد کرد، دولت کابل چه امتیازاتی برای طالبان در نظر دارد، چه کسانی در این تلاش‌ها باید سهیم باشند و از همه مهمتر اینکه آیا مذاکرات مستقیما از سوی واشنگتن صورت بگیرد و یا خیر کار کند.
چنین سیاستی به جای اینکه توسط افراد محدودی از بخش سیاست خارجی که به ارتش آمریکا مشاوره می‌دهند، پیش برود باید از سوی وزارت خارجه آمریکا روی دست گرفته شود، زیرا در غیر این صورت سیاست نظامی‌گرایی سیاست مصالحه را در مخاطره قرار می‌دهد.
کوگلمن ادامه داد رئیس جمهور آمریکا خواستار برنده شدن در افغانستان است پس به عنوان یک تاجر موفق باید هنر معامله را دارا باشد و مهمتر اینکه باید بر جایگاه صلح در سیاست جدید واشنگتن تمرکز کند.
کارشناس آمریکایی اظهار داشت: روند مصالحه روندی طولانی است که نتیجه آنی ندارد، اما با در نظر داشتن روند صلح «کلمبیا» که بعد از چند دهه جنگ و درگیری سال گذشته به توافق دست یافتند، آن را می‌توان الگوی بهتری برای افغانستان از تکرار سناریوی «ویتنام» دانست.
