دين ودائي…!
دين ودايي
دین ودائی و یا ودیسم، دین آریاییهایی بود
که در حدود ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح از سرزمین آرياي( افغانستان و ايران) كهن
به سرزمین هند مهاجرت کردند.
این دین از قدیمی‌ترین ادیان شناخته شده جهان است. در هندوستان قدیمی‌ترین دینی است که از آن نوشتار به جای مانده‌است و آن را مبدا هندوئیسم می‌دانند. اطلاعات ما از این دین ناشی از متون باقی‌مانده و همچنین بعضی آداب مذهبی وارد شده در قالب هندوئیسم مدرن است.
[۲]ریشه نام ودیک از وداها (vedas) است که نسخ مقدس دین ودیک محسوب می‌شوند.
🔴متون ودیک
تنها متنون باقی‌مانده از دین ودیک وداها هستند. وداها در دوره‌ای هزار ساله از حدود قرنهای ۱۵ تا ۵ قبل از میلاد نگاشته شده‌اند.[۲] مهمترین آنها قدیمی‌ترینشان است و به زبان
سانسکریت قدیم نگاشته شده‌اند.
تشریفات دینی
پرستشگران دین ویدیک برای برآورده شدن خواسته‌های خود قربانی تقدیم خدیان می‌کردند. این مردم باور داشتند که این قربانی در صورتی مورد قبول بیشتر خدایان قرار می‌گیرد که همراه با اجرای اشعار و سرودهایی در وصف خدا باشد. این عامل به وجود آمدن وداها شد. مراسم قربانی به خرج شخص خاصی انجام می‌شد که قربانی‌کننده (yajamāna) نام داشت. این مراسم در دوره‌های اولیه بسیار ساده بود و به معبد یا تصاویر نیاز نداشت. مراسم روی یک قربانگاه (vedi) انجام می‌شد، که یک سکوی چهار ضلعی بود. برپا داشتن آتش (agnyādheya) یک جزء ضروری برای اجرای هر مراسم عمومی بزرگ بود.
خدایان ودیک
با توجه به اینکه بسیاری از این خدایان، خدایان باستانی آریاییان بوده‌اند برابرهای این خدایان در میان خدایان باستانی ایرانیان و یونانیان نیز وجود دارد که گاه حتی از دیدگاه زبانشناسی نیز هم‌ریشه می‌باشند.
آگنی (Agni)، یا آتش.
ایندرا (Indra)، خدای طوفان و رعد.
علاوه بر این دو که بزرگترین و مقدس‌ترین خدایگان بودند در رگ ودنا موجودات دیگری نیز مورد پرستش هستند:
سوریا (Sūrya) یا خورشید
دیاس پیتر (Dyaus-pitr) یا خدای بهشت
وایو (Vāyu) یا باد
وارونا (Varuna) یا خدای آبها
سوماً (Soma)، نام یک گیاه و نوشیدنی مقدسی که آن درست می‌شد.
اگر چه اکثریت سرودها و دعاها خطاب به خدایان مذکر است اما در رگ‌ودنا چند موجود مونث نیز مورد پرستش‌اند:
اوسای (Usas)، طلوع
راتری (Rātrī)، شب
پریثیوی (Prthivī)، زمین
تشریفات دینی
